Tijdens de special trok de MAN Truck een uur lang naar rechts tijdens het remmen.
In het filmpje, wat door een local met een telefoon is gemaakt, is duidelijk te zien dat Cor totaal werd verrast doordat tijdens het aanraken van de rem de truck naar links in plaats van rechts trok en hierdoor de macht over het stuur verloor.
Dergelijke gevolgen zijn onvoorspelbaar en niet op te lossen.
Gelukkig kwamen we allemaal met de schrik vrij en hebben we na 3 uur onze weg alsnog kunnen vervolgen.
Bij de aankomst van de keuringen van de auto’s begreep ik pas hoe enthousiast de Argentijnen zijn over de Dakar Rally, duizenden mensen langs de routes naar de Specials. Fantastisch!
Dag 1
Begon met een route die Peter Versluis voor zijn rekening nam, dit ging vrij goed weinig momenten mee gemaakt die Peter niet op kon lossen, het was wel langs hoge en smalle paadjes. Op het laatste stuk was het erg glad vanwege regen de dag ervoor, maar daar kon Peter goed mee omgaan en we finishte makkelijk in de top 20, de kop was eraf en de Dakar was nu echt begonnen .
Dag 2
We hebben deze dag opgesplitst. Ik zou de special stage voor mijn rekening nemen en Peter route tot aan de special. Onderweg merkte Peter al op dat de remmen verre van perfect waren en zei letterlijk “Ik ben blij dat jij de special moet rijden want de truck remt voor geen meter, hij trekt naar rechts als een gek”.
De special stage ben ik begonnen met een truck die helaas verre van perfect was, maar ik wist al vrij snel met het remprobleem om te gaan doordat ik een soort gelijk problemen in mijn carrière al eens vaker ben tegen gekomen.
Het ging eigenlijk allemaal best goed en ik begon te wennen dat de truck naar rechts trok, ik kon de auto in rechtse bochten remmen en daar kon ik snel aan wennen, ik kon wat trucks inhalen door goed navigatie werk van Pieter maar ik moest er ook een paar voorbij laten omdat die veel sneller waren .
Na ongeveer 1 uur werd ik plots onder het remmen verrast doordat de truck niet naar rechts maar naar links trok waardoor het stuur uit mijn handen sloeg, en ik onder het remmen de macht over het stuur verloor waardoor we een wal naast de piste opschoot en de truck hierdoor een koprol maakte .
Gelukkig kon Pieter het alarm aanzetten door zijn gordels los te maken om onze collega’s te waarschuwen, de piste was geblokkeerd het was één en al stof je zag geen hand voor ogen.
We konden de truck gelukkig zonder kleerscheuren verlaten, maar toen we uit de truck waren stonden er al een aantal trucks vlak voor onze truck te wachten omdat het doorgang compleet versperd was.
Er was wat paniek bij Pieter en Peter omdat ze dachten dat de truck onherstelbaar beschadigd was, maar nadat ik de truck geïnspecteerd had bleek er geen mechanische schade te zijn alleen beschadigingen aan de body zoals de achterbak. Dit was niet veel meer dan aluminium bekleding. De truck lag ongelukkig dwars in het pad waardoor er niemand langs kon maar gelukkig kon onze Russische collega’s met een KAMAZ ons het pad recht intrekken zodat er weer trucks langs konden . Een Japanner met een Hollandse collega (naam niet gezien, nog bedankt!) trokken ons weer rechtop de wielen. Jan Lammers was degene die het afmaakte door ons op een veilige plek te trekken.
We hebben totaal 3 uur verloren met het vastzetten van de beschadigde achterbak en het repareren van 2 voorbanden. Daarna hebben we de vloeistoffen nog gecontroleerd en zijn weer gaan rijden met die bok.
Direct bij de eerste bocht bleek hoe slecht de remmen waren, de auto trok zo hard naar links dat van redelijk doorrijden geen sprake was. Dit bevestigde dat het geen wonder was dat het stuur uit mijn handen geslagen was, gelukkig heb ik niet mijn duimen gebroken maar er alleen een vleeswond aan over gehouden waar ik overigens goed last van had.
We hebben de laatste 200 km afgelegd in een slakke gang om maar niet weer hetzelfde mee te maken. De banden hebben we meerdere keren moeten oppompen omdat het banden opblaassysteem niet goed functioneerde. Het was een lange en zware dag maar gelukkig waren we 5 minuten voor het sluiten van de finish aanwezig. Daarna zo snel mogelijk naar de bivak waar een ongelukkige ploeg monteurs op ons stond te wachten. De monteurs sprongen er met zijn allen bovenop en begonnen de bak eraf te slopen en alles te controleren en onderdelen te vervangen wat nodig was .
Bij het inspecteren van de remtrommels bleek dat rechtsvoor remvoering compleet vergruisd was en viel als poeder op de grond, dat bevestigde voor ons rem probleem daar begonnen was, en daardoor de rembalans van compleet rechts naar links versprongen was. De achter remmen waren in nieuw staat die hadden totaal niet gewerkt, achteraf bleek de remverdeler kapot te zijn. Eigenlijk zijn we alleen met voorremmen naar de finish gereden maar wel eerst met een rechts en daarna een links voorwiel dat remde .
De teamleiding bleef mij maar zeggen dat ik te hard zou hebben gereden en wilde niks van een technisch probleem horen. Het bleek die dag ook dat Marcel van Vliet met zijn truck ook totaal geen remmen meer had aan de finish, maar daarover hebben we het wel als we weer in de werkplaats zijn .
Dag 3
Gelukkig was de truck op tijd klaar voor dag 3 de monteurs hebben een huzaren stukje werk laten zien door de truck weer in race trim klaar te maken, de truck was plots een cabrio geworden . Peter startte de special de truck ging als een speer hij wist zelfs de snelste tijd tot CP 1 te realiseren, helaas begon de versnellings bak kuren te vertonen maar Peter wist door wat gas terug te nemen toch door te kunnen rijden .
We hadden nog wel een hachelijk moment toen we een afdaling in gingen en de remmen het niet meer hielden gelukkig wist Peter de truck met handen en voeten toch de bocht om te krijgen. De afgrond was diep!!!!
Dat ging maar net goed en we hebben ter plekke afgesproken dat het eerste wat er moest gebeuren in de werkplaats in Best dat die F… remmen verbetert moeten worden KLAAR .
Al met al ging Peter maar langzamer en voorzichtiger rijden en finishte we op de 18de plek.
Dag 4
Afgelopen nacht hebben de monteurs wederom een nacht door gesleuteld om de bak te wisselen wat een bikkels die jongens. Niets stopt die gasten om alles op tijd klaar te hebben. Vandaag was het weer mijn beurt en de truck remde redelijk goed en recht alleen op de bumps was de truck een struiterbak.
Pieter had last met het navigeren door dat gestuiter en Peter had last van zijn lijf, hij wist zeker dat dit veroorzaakt werdt door verkeerd afgestelde schokbrekers. Hierop heb ik mijn snelheid aangepast en zijn zonder al te veel problemen naar de finish gereden en wederom P18 gehaald. Bij controle in de bivak door Peter vond hij een schokbrekerafstelling die dicht stond en geen goede vering kon geven. In de bivak heb Peter met Rob zijn cross kameraad een juiste afstelling gevonden .Eigenlijk was er neit veel werk aan de truck en de monteurs hebben voor de eerste keer in 3 dagen gelukkig een paar uur kunnen slapen.
Dag 5
Vandaag was Peter weer aan de beurt het ging super. Tot aan de duinen (CP 2 ) wisten we een 7e tijd neer te zetten, mede door goed navigatie werk van Pieter, we haalden zelfs Marcel van Vliet in die ook verdwaald was en die een waypoint niet kon vinden. Helaas ging de stuurpomp parten spelen waardoor het sturen zo zwaar was dat het voor Peter niet te doen was en de truck vast kwam te zitten. Peter heeft een locale jongen die met een 4×4 Suzuki op een duin stond te kijken gevraagd mee te rijden naar de bivak om een stuurbekrachtiger te halen, dat duurde 3 uur. Pieter en ik hebben de truck weer los gekregen en we zijn met kapotte stuurbekrachtiger nog 20 km door de duinen gereden in het donker tot 2 km voor de finish, net voor de hoge afdaling van 34 % over 1400 meter ik wilde het niet riskeren om naar beneden te rijden het was simpelweg te gevaarlijk. Peter kwam de stuurpomp brengen, en na 1 uur begonnen we aan de gevaarlijke afdaling, we werden hartelijk begroet door de organisatie die net zo blij waren als wij dat we aan de finish waren en melden ons dat het morgen nog zwaarder zal zijn, het inmiddels 3 uur s’nachts .
Dag 6
Mijn beurt weer we startte redelijk ver achterop 90ste of zo iets, het ging allemaal best goed tot we een fatale navigatie fout maakte en het verkeerde spoor volgden, helaas volgde we een pad maar we moesten eigenlijk links de berg op, voor we het wisten konden we niet meer terug, helaas na verwoede pogingen en met 150 km/h het pad terug op te komen was niet mogelijk. Kan je nagaan hoe steil zo’n pad afliep .
We hebben besloten om weer bij de start te beginnen want bij CP 2 erop komen was ook geen optie . We hadden toen al 3 uur verloren. Ik had er een slecht gevoel over maar begon toch vanaf de startplaats, de ondergrond was door de voorgangers aan puin gereden en de duinen er was geen doorkomen meer aan. Na een paar keer vast gezeten te hebben ging de tussen as koppeling kapot toen we die aan het wisselen waren kwam de bezemtruck langs, die vroegen ons te tekenen voor afstand van aansprakelijkheid. Toen stonden we er ECHT alleen voor geen trucks en hulp achter ons maar we waren allen positief ingesteld dat we de finish gingen halen. Toen het donker werd rond 9 uur zijn we gestopt voor een algemene controle. Op de truck zag ik een open kist waar de luchtslangen en zandkussens om de truck mee op te tillen in de duinen als je vast zit. De scharnieren van het deurtje waren afgebroken waardoor we al onze hulpmiddelen zijn verloren. Na overleg hebben we besloten,mede omdat er niemand achter ons nog kon helpen, als we een lekke band zouden krijgen of vast kwamen te`staan, we besloten te stoppen en terug naar de bivak te gaan zonder de finish te halen, een wijs besluit.
In de bivak werd het allemaal teveel voor de teamleiding en Peter en tranen rolden over de wangen. Aan de monteurs heeft het niet gelegen, die hebben dag en nacht gewerkt om alles aan het rollen te houden.
Maar pech door een koprol met slechte remmen en de negatieve spiraal waar we dan in belanden is bijna niet te doorbreken. We hebben met zijn drieën alles geven maar pech is pech, maar we hebben ook geluk gehad dus we moeten niet zeuren, het had heel anders af kunnen lopen.
Ik heb alle mensen in het team bedankt voor hun goede werk en ben met Pieter op het vliegveld gezet naar Peru waar we een connecting flight miste waardoor we nog een dag in Lima mochten blijven. Ik ben direct door gevlogen naar Dubai om mijn Marcos Team bij te staan en zijn daar 5de geworden in de klasse met Jan Versluis / Frank Nebig / Kurt Thiel/ en Trevor Knight in de BMW 120 d .
Frans Echter is 5de geworden die heb met de overjarige MAN truck het beste gepresteerd in het team Marcel is 7de geworden ook een goede prestatie .
Ik ben inmiddels alweer thuis en had gehoopt de Autodrop Rallyrijder van het Jaar award te winnen want ik stond nog eerste toen ik weg ging in Chili, maar Mirjan Pol heeft het gewonnen ik gun ze het van harte want zij heeft tenslotte de finish gehaald en ik niet maar wie weet volgend jaar .
Ik wil alle sponsoren bedanken die ons door dik en dun gesteund hebben en we hopen dat we de volgende DAKAR weer op ze te kunnen rekenen .
Ik wil ook het hele VeKa MAN Dakar Team bedanken voor de goede zorgen en hulp die we zo hard nodig hadden, hopelijk kunnen we volgend jaar het karwei afmaken, want dat moet ook!
Ook wil ik Pieter, een super navigator en een gezellige man, en Peter bedanken voor de fijne tijd met z’n drieën in de truck, we hebben niet 1 keer een onvertogen woord gehad in de 6 dagen die we gereden hebben, en wisten dat we op elkaar konden rekenen: Dat was teamwork. BEDANKT JONGENS!!!
Reageren op dit artikel kun je hier doen.
De firma die het sterke spul van Fisherman Friends aanprijst, moet in de Dakar-rally zakken vol van die keelpastilles hebben uitgedeeld, want er worden wat traantjes weggepikt. Het is echter geen schande dat ‘mannen met ballen’ hun emoties even de vrije loop laten. Zo werd aan het beroemde Lac Rose waar vaak de finish van de Afrikaanse Dakar-rally lag, heel wat afgejankt. Maar daar plengden vooral vreugdetranen, nadat de monsterrit tot een goed einde was gebracht. De traantjes vallen echter ook vaak onderweg tijdens de slijtageslag voor mens en machine. Zoals ook het geval is in de huidige Dakar die een heus slagveld aanricht onder de deelnemers. Ook zijn diverse Nederlanders daarvan de dupe en vooral bij de truckers is het raak, of eigenlijk goed mis. Is het niet al in de eerste etappe dat de vlam in de pijp doofde, dan wel in de zesde en laatste etappe voor de rustdag in Arica, de meest noordelijk gelegen stad van Chili.
Helaas heeft ook onze VEKA MAN-equipe Peter Versluis-Cor Euser-Pieter van Kruijsdijk de strijd moeten staken. Eenmaal aangekomen in het bivak na een martelgang door de uiterst grillige duinen die de Atacama-woestijn tot een onbegaanbaar gebied maakt, werd onmiddelijk naar de zakdoek gegrepen. Vanwege het sterke spul? Nee hoor, de warme tranen waren als balsem voor de ziel en de pijn van het voortijdig afbreken van de missie. Ook Peter deed zich niet stoerder voor dan wat in de reclame van Fisherman wordt geveisd. De natte ogen verrieden zijn teleurstelling en hij schaamde zich er niet voor. De opbeurende woorden van teamleiders Fred en Bert-Jan deden hem dan ook goed. “Ze zeiden dat ik de ballen heb om een Dakar te rijden. Dat heb ik als een compliment opgevat. Ik ga hem een keer uitrijden. Zo had ik me dat ook voorgesteld, al zou het rennend moeten zijn. Ik heb diep respect gekregen voor al die mensen die aan Dakar meedoen. Of ze er nu nog inzitten of niet. Ik hoop dat ze dat ook over mij kunnen zeggen”.
En dat respect is er zeker, nadat de equipe met de VEKA MAN nummer 522 heel wat voor zijn kiezen heeft gehad. Uiteindelijk werd de moeilijkste maar enig juiste beslissing genomen. Gebleken was dat de klep van de kist waar de luchtslangen en luchtzakken zaten voor het geval je vast rijdt in de duinen, verdwenen was. Het bleek de nekslag te zijn. De gehele inhoud was onderweg verloren en dus was ook de rally verloren. Zonder dat gereedschap zou het onbezonnen zijn geweest om de verraderlijke duinen aan te vallen, op weg naar rustpunt Arica. Een Mission Impossible derhalve. Het drietal besloot wijselijk te stoppen, een lokaal hotelletje op te zoeken en na wat nachtrust over de gewone weg naar het bivak te rijden. Een ervaring rijker, een illusie armer….
“De klap krijg ik nog wel te verwerken. Wellicht over een paar weken. Nu heb ik vrede met deze beslissing die we gezamenlijk hebben genomen. Ik kan er goed mee omgaan, omdat ik vind dat we de juiste beslissing hebben genomen. Fouten maken hoort bij een Dakar, maar je moet ook je verstand laten werken. Ik hoop dat ik volgend jaar weer de kans van Peter krijg. Ik zal er mijn stinkende best voor doen”, reageerde navigator Pieter die een eerdere deceptie meemaakte. “In 2009 viel ik met een Bowler uit door een gebroken koppeling. Een dag voor de finish en ik kan je zeggen dat dat pijn doet”.
Ook Peter verwerkte de teleurstelling manmoedig, al bekende hij: “Het voelt als een dolk in mijn hart. Ik ben echt pissig, maar het verstand moet overheersen. Je leert van je fouten. Volgend jaar nemen we deze ervaring mee. Ik kom terug, want de Dakar heeft een enorme indruk op me gemaakt. Het is mooi om te racen en te autocrossen. Maar dat is voorspelbaar. Je kent de circuits en je concurrenten. Hier was alles nieuw voor me. Alles was indrukwekkend, de natuur, de paden, het circus. En voor wie ik speciaal respect voor heb, zijn de monteurs die allemaal keihard hebben gewerkt”.
Cor en Pieter proberen nu zo vlot mogelijk een terugreis te regelen. Peter blijft bij het team om Franz en Marcel bij te staan zo hoog mogelijk te eindigen. Bovendien komen er nog gasten van het VEKA MAN with a mission-team over en daarvan is Peter de gastheer.
Vannacht heeft het noodlot dan toch toegeslagen. Omstreeks vier uur kwam het bericht dat nr 522 op weg was naar het bivak . Nadat ze hoopvol vertrokken waren, bleek na een paar uur dat Peter Versluis, Cor Euser en Pieter van Kruijsdijk hun rally niet gingen voortzetten. De oorzaak van hun uitvallen is op dit moment nog onbekend, maar dat de truck niet meer in het klassement meedoet is zeker. Hun uitvallen in ‘s werelds zwaarste rally is een feit. Helaas!
Alweer een verschrikkelijk zware dag. De ware Dakar liet zijn gezicht zien. Teammanger Fred van Putten had ‘s morgens al gewaarschuwd dat vrijdag heftiger zou worden dan de donderdag ervoor. En die was al niet makkelijk. Franz Echter had van meet af aan vermogensproblemen, waardoor hij de aansluiting met de kop een beetje verloor. Na een dag ploeteren finishte hij uiteindelijk als zesde. Voldoende om nog steeds tot de toppers te behoren.
Marcel van Vliet had de eer hoog te houden van beste Nederlander. Zijn nekproblemen waren nog steeds niet verdwenen, maar getuige zijn prestaties ging het beter dan de dag ervoor. Beheerst manouvreerde hij de VeKa MAN-truck door het mulle zand. Het trio Marcel van Vliet-Serge Bruynkens en Bernard der Kinderen maakt voortdurend een solide indruk. Ze kwamen niet vast te zitten in het zand en hun klasseringen bij de waypoints varieerden van zesde tot negende positie. Uiteindelijk wist Marcel de dag af te sluiten op de negende plaats. Morgen de rustdag, …. een goed moment voor Marcel om fysiek weer op krachten te komen.
De derde VeKa truck met Peter Versluis en Cor Euser viel al na 25km stil met een lagerprobleem. Als volleerde monteurs repareerden ze het euvel zelf, staand, midden in de woestijn. Daarna volgde enige tijd overleg over hoe verder te gaan. Tot zes uur op zaterdagmiddag hebben ze de gelegenheid om binnen de tijdslimiet in het bivak aan te komen, dus werd er beslist om door te gaan rijden tot het donker wordt. Voldoende eten en drinken aan boord om de nacht en het erop volgende traject op zaterdag te gaan volbrengen. Zo langzamerhand heeft nr 522 alles meegemaakt wat je in een Dakar kan tegenkomen, doorzettingsvermogen kan de heren niet ontzegd worden!
De dagoverwinning ging naar Alais Loprez met de Tatra. Een historische overwinning, want na 24 achtereenvolgende overwinningen voor Kamaz, werden ze nu toch een keer verslagen door Tatra.
Gisteren verliep de hele dag verliep voortreffelijk, schommelend rondom de 12e en 14e positie bij doorkomst bij de controlepunten. Soms zelfs een 8e plaats! Tijdens het laatste stukje naar de finish ging de stuurinrichting echter kapot en stond de truck stil. Gestrand in het zicht van de haven, op acht kilometer van de eindstreep. Vanaf de heuvel kunnen ze het bivak in de verte zien. Gelukkig hebben we het euvel kunnen verhelpen en waren we binnen de normtijd binnen het bivak.
Monteurs
De monteurs van het VeKa MAN team hebben weer overuren gemaakt. De hele nacht hebben ze doorgewerkt om truck nummer 522 weer gangbaar te krijgen. Diep in de nacht kwam de auto van Peter Versluis-Cor Euser-Pieter van Kruijsdijk aan in het bivak en daar begonnen de mannen onmiddelijk te sleutelen. De problemen met de stuurinrichting en stuurpomp krijgen ze opgelost en de truck blijft in de race! Vanwege alle perikelen hebben de monteurs een chronisch slaaptekort, er wordt heel veel gevergd van alle betrokkenen. Nog een dag rijden en dan volgt de welverdiende rustdag in Arica. De proef op vrijdag naar Arica wordt echter nog zwaarder dan de dag ervoor. Dat belooft nog wat.
Marcel van Vliet omschrijft deze Dakar als zijn zwaarste uit zijn loopbaan. De MAN truck is megasnel en betrouwbaar, maar zijn nekproblemen doen hem geen goed. In het algemeen klassement staat hij nog altijd op de negende plaats. Ook bij hem is doorgaan het motto!
De Dakar-karavaan is in Chili beland en dat heeft voor het VEKA MAN with a mission-team meteen succes gebracht. Franz Echter zette op de 207 kilometer lange klassementsproef nabij etappeplaats Calama een vierde tijd neer met de MAN 507. Hij klom daarmee naar eenzelfde positie in het algemeen klassement op.
Marcel van Vliet, Serge Bruynkens en Bernard der Kinderen gingen op een elfde tijd af, maar zij moesten juist iets terrein prijs geven in het algemeen klassement. De VEKA MAN-equipe 503 staat nu tiende. In de voorgaande etappe had de nek van Marcel een fikse opduvel gekregen toen op de truck op een proef een harde klap maakte. Hij ondervond daarvan een dag later nog steeds de gevolgen. Daarom heeft hij met een ‘gematigd tempo’ de proef gereden. “Ik baal daarvan, want de auto doet het hartstikke goed. Ik heb echter duidelijk wat last van mijn nek. Al vanaf het eerste moment in de proef voelde ik het”, zei Marcel.
Cor Euser die de truck 522 op de proef bestuurde, terwijl Peter Versluis op de verbindingsroute achter het stuur zat, klokte een negentiende tijd. Door het eerdere ongeluk in de tweede etappe die de equipe met Peter en navigator Pieter van Kruijsdijk veel tijd kostte, staat het trio op de 26ste plek algemeen. Maar er heerste vooral de voldoening dat er “lekker gereden was”.
De rit met passage over de Paso de Jama (4800 meter hoogte) werd gewonnen door Kamaz-coureur Vladimir Chagin.
In de derde etappe van Tucumán naar San Salvador – de laatste etappeplaats voordat de grens naar Chili wordt overgestoken – heeft het VEKA MAN with a mission team zijn tanden laten zien. Met Franz op een vijfde plaats en Marcel met een achtste tijd reden we dik in de top tien. Maar vooral chauffeur Peter, Cor en Pieter hebben van zich afgebeten. Na de enorme deceptie in de tweede etappe liet het trio zien van staal te zijn met een knappe inhaalrace naar de 23ste plek.
De dagzege ging naar Vladimir Chagin met Kamaz, De marge met zijn naaste achtervolgers Loprais en Kabirov was ruim zes minuten.
Het monteursteam van het VeKa MAN With a Mission team had afgelopen nacht inderdaad een missie. Na veel sleutelen aan de MAN nummer 522 van Peter Versluis, Cor Euser en Pieter van Kruijsdijk zijn ze erin geslaagd om de truck weer in orde te krijgen, zodat er vandaag weer gestart kan worden. Een geweldige prestatie van het technische team! Ondanks Euser’s uitglijder van gisteren, blijft de MAN in de rally en kan er begonnen worden aan het omhoog klimmen in het klassement. Een zware opgave, maar niet onmogelijk. Na een paar dagen Dakar 2011 blijken de VeKa MAN trucks hun partij te kunnen meeblazen, waarvan de derde en zesde plaats op de proef van gisteren het bewijs zijn.
De 2e etappe verliep voor Cor, Peter en Pieter minder voorspoedig. Op de proef verloor Cor door een probleem met de achterremmen de macht over het stuur. Nog voor een bocht kwam de truck op zijn kant te liggen. Met hulp van anderen, onder wie de GINAF-rijders Marcel Schoo en Jan Lammers, werd de VEKA MAN-vrachtwagen weer op zijn poten gezet. Het trio kon daarna zijn weg gelukkig vervolgen, maar de schade aan de truck was aanzienlijk. Pas om kwart voor een ‘s nachts bereikten zij het bivak in Tucumán.
Cor, Peter en Pieter hadden zich een feestelijker ontvangst voorgesteld. Maar de mouwen werden door de monteurs opgestroopt. Tot in de ochtend werd doorgewerkt om de beschadigde truck weer oog- en rijbaar te maken. Het stuurhuis had een tik gekregen bij de crash en kreeg een servicebeurt. Ook een nieuwe voorruit werd ingezet. De analyse van de escapade luidde dat de elektronika (EBS-module) niet goed had gefungeerd ter waarschuwing dat de achterremmen niet thuis gaven. De truck heeft wel een gedaantewisseling ondergaan. De laadbak heeft dusdanig geleden dat die nagenoeg gehalveerd is.
Vrolijk merkte teammanager Fred dan ook op: “Nu rijden we met de enige cabriolet-truck rond. Ook wel uniek”.
Ons team heeft niet alleen het Dakar-virus goed te pakken, maar ook het virus waarvoor je de dokter moet inschakelen. Gelukkig hebben we die aan boord met Dieter Thomas die zijn hele apotheek heeft meegenomen. Dat was geen overbodige luxe want gisteren stapte Marcel ziekjes uit zijn VEKA MAN. Meteen stapte hij op dokter Dieter af die hem wat pilletjes gaf, waarna Marcel bezit nam van de massagebank om in diepe slaap te vallen. Hoofdpijn en borsterig had hij de proef op de automatische piloot gereden, zoals hij vertelde. “Ik dacht op een gegeven moment dat ik moest overgeven tijdens het rijden”. bekende hij na aankomst in het bivak in Cordoba. “Maar met een paar uurtjes slapen komt het wel goed”, hield hij de moed er in.
Een paar minuten arriveerde Franz en aan zijn stem te horen had hij het ook goed te pakken. Een dag eerder al ziekerig, stapte hij gisteren niet geheel fit in. Daarentegen was Bernard weer opgeknapt. nadat ook hij een virusje onder de ledenen had gehad. Dus dat was dan goed nieuws, zoals ook het feit dat alle VEKA MAN-equipes de dag ongeschonden waren doorgekomen. Dat konden een aantal teams niet zeggen op de dramatische ouverture van de rally. “Als je ziet wat er allemaal al naar huis kan, dan hebben we het goed gedaan”, stelde teammanager Fred tevreden vast. Met een zevende plaats voor Franz, een tiende voor Marcel en een negentiende plek in de stage voor Peter cs. kon iedereen leven op bijltjesdag.
Op een verbindingsroute na de eerste echte Dakaretappe is de Nederlandse deelnemer Wuf van Ginkel door een ongeluk uit de rally.
Deze Nederlandse troef in het vrachtwagenklassement over een stuk staal reed wat op de weg lag, ontplofte de band en kwam de truck via een vangrail op de linkerzij te liggen, die hierdoor zwaar beschadigde.
De coureur en zijn bijrijders zijn ongedeerd , maar de Dakardroom voor 2011 is helaas voor hun, voorbij
Het Nederlandse drama was nog compleet. Het was bijltjesdag in het oranje-kamp, want op de eerste klassementsproef van de rally crashte Hans Bekx en moest Gerard de Rooy op doktersadvies opgeven. Gerard maakte met zijn truck een verre sprong, maar hij kwam zo hard neer dat zijn rug bijna knakte. Vanwege de pijn kon hij niet verder.
Het hele team van VeKa MAN With a Mission wenst Wuf van Ginkel, Gerard de Rooy en Hans Bekx en hun teams heel veel sterkte toe!!!
Vanuit een heet Buenos Aires wenst het gehele team van VEKA MAN with a mission alle familieleden, vrienden, kennissen en relaties een heel gelukkig en vooral gezond nieuwjaar toe!
Wij hebben in ons hotel het oud en nieuw rustig doorgebracht en ingetogen gevierd, zoals dat heet. Uiteraard werd klokslag twaalf uur met champagne getoost op het nieuwe jaar dat voor ons hopelijk succesvol begint. Nog even werd er buiten op straat geknald met vuurwerk, maar daarna gingen we allen op tijd naar bed.
Geheel in de traditie van de Personal Dakar Argentina Chile, zoals de Dakar-rally officieel door organisator Amaury Sport Organisation wordt genoemd, is op 1 januari gestart. De eerste etappe voert naar Victoria over een afstand van 377 kilometer. De chronometer kon nog even worden opgeborgen, want er wordt niet voor een klassement gereden.
Voor onze drie race-equipes van het VEKA MAN with a mission-team is de rally dan toch eindelijk begonnen. Eerst was er om 10 uur ‘s ochtends nog de briefing in La Rural, waarin ons op het hart werd gedrukt vooral voorzichtig te zijn op de verbindingsroutes vanwege het vele publiek langs de weg. Ook op de Avenida 9 de Julio waar bij de obelisk het startpodium was, hadden zich weer tienduizenden racefans verzameld om alle deelnemers toe te juichen.
Ook op de startdag moesten we weer lang wachten. Marcel en zijn bemanning gingen pas 10 voor 7 ‘s avonds als eersten van ons drieën van start. Om 5 over 7 ging de laatste van onze trucks over het podium. De organisatie telde in totaal 407 voertuigen, verdeeld over 170 motorrijders, 30 quads, 140 auto’s en 67 vrachtwagens. Ten opzichte van vorig jaar was dat een toename van 35 voertuigen.
Morgen wacht ons de eerste klassementsproef in de tweede etappe naar Cordoba.
De sms-jes vanuit Nederland ratelden voortdurend op de laatste keuringsdag van de Dakar-rally, Alle fans van het VEKA MAN with a mission-team wensten de rijders, monteurs en begeleiders veel succes op hun missie in het verre en bloedhete Zuid-Amerika. De telefoon stond ook niet stil op het moment dat het hele team aan tafel zat voor hun laatste maaltijd – geen galgenmaaltijd, dat spreekt vanzelf – in het oude jaar. Wel was het een rare gewaarwording dat je familie, vrienden en kennissen de beste wensen overbrengt, terwijl het in Buenos Aires nog maar acht uur ‘s avonds is. Het is immers hier lokaal vier uur vroeger. De teamleden gingen nadien gedisciplineerd op tijd naar bed, want het nieuwe jaar begint voor hen al vroeg met de rijdersbriefing om 10 uur ‘s ochtends in het tentoonstellingscomplex La Rural.
Daar was het de gehele dag een komen en gaan van deelnemers. Een enkeling moest er nog een keer terugkomen om te voldoen aan bepaalde, technische voorwaarden. Bij een vijftiental vrachtwagens was bijvoorbeeld de rolkooi in de cabine niet volgens de reglementen. Het VEKA Man with a Mission-team echter kwam vlekkeloos door de keuring, zoals ook werd verwacht.
Nadat de trucks in het parc fermé waren opgesteld, kon even worden gerelaxed in het druk bezochte Dakar-dorp, waar het publiek alle resterende deelnemers kon bewonderen. En de Argentijnen keken hun ogen uit. Gepassioneerd, zoals wij het volk kennen van voetbalwedstrijden en races, kreeg elke deelnemer een klaterend applaus. Onze rijders gingen zich daarna verpozen bij de stand van Red Bull waar het energiedrankje rijkelijk voorradig was. Niet dat zij energie nodig hadden, want iedereen is uiterst gemotiveerd, maar in de heersende hitte moet je veel drinken en zoveel mogelijk zien te schuilen onder parasols. Dat daar wel gevormde Argentijnse schonen voorbij kwamen, was extra reden om het hoofd koel te houden. Voor de grap werd dan ook geroepen dat een van de vele rondlopende ‘Maxima’s’ zulke mooie wimpers heeft, want om steeds op andere lichaamsdelen te doelen, werd tenslotte wat eentonig. Kortom, we zijn in de stoere machowereld, de wereld waarin de boys zich van de kerels gaan scheiden. Dat hadden de VEKA-boys ook door en daarom reisden de meesten voortijdig af naar hun hotel El Conquistadores in het hartje van Buenos Aires.
Alleen navigator Serge Bruynkens bleef nog een tijdje achter. Niet omdat onze Belgische vriend de rest in de steek wilde laten, maar omdat hij even wilde ontspannen na een bedrijverige keuringsdag. “Je gaat ervan uit dat op zo’n dag alles soepel en volgens plan verloopt, maar het blijft spannend en inspannend. Daarom heb ik er behoefte aan om even te relaxen en met iedereen te praten. Tijdens de rally heb je daar amper tijd voor, want dan ben je alleen maar bezig met je eigen ding. Nu kan ik nog eens even kletsen met andere rallydeelnemers”, vertelde Serge die zich bijvoorbeeld onderhield met Enno Hortulanus die zijn opvolger is in het team van Johan Elfrink.
Ook Cor Bezemer kwam even bijpraten. Deze Belgische Nederlander gaat zijn achttiende Dakar tegemoet, maar de ouwe rot kon in Buenos Aires meteen aan de bak. Zijn MAN kwam niet geheel ongeschonden aan in Delta Dock. De portieren werden zwaar beschadigd afgeleverd en dus moest Cor nog flink repareren. Omdat ook nog eens bemanningslid Jan van der Vaet werd bestolen en daardoor al zijn officiële papieren kwijt was werd de hulp van het Belgisch consolaat ingeroepen om hem van paspoort en dergelijke te voorzien. Een valse start dus voor de merkgenoten van het VEKA Man with a mission-team dat niet alleen ‘happy’ het nieuwe jaar ingaat maar vanuit Buenos Aires ook alle thuisblijvers en fans ‘Happy New Year’ wenst!
De aanloop naar de ‘moeder aller rally’s’, zoals ‘Le Dakar’ inmiddels best wel mag worden genoemd, is voor de deelnemers meestal een kwelling. Zij staan te trappelen van ongeduld om het startpodium op te rijden, maar daarmee houdt Dakar-organisator ASO geen rekening. Voordat er gas gegeven kan worden, dient iedereen zich te onderwerpen aan de vereiste technische en administratieve handeiingen. Je merkt aan alle Dakaristen dat dit erbij hoort, maar het in de rij staan, wachten en hangen vindt niemand de ultieme uitdaging.
Hun geduld wordt op de proef gesteld en daarover konden teammanager Fred van Putten en zijn mannen meepraten vanaf het begin toen zij in Buenos Aires aankwamen. Toen zij de karavaan van het VEKA MAN with a mission-team wilden ophalen van Delta Dock, waar de gigantische oceaanstomer Grande Brasile alle 500 voertuigen naar toe had verscheept, dachten zij als eersten aan de beurt te zijn om weg te rijden, Half een dinsdagmiddag aanwezig, dus dik op tijd omdat om twee uur de autosleutels zouden worden uitgereikt. Pas om zeven uur ‘s avonds konden de drie racetrucks en assistentie-vrachtwagens worden gestationeerd op een groot universiteitsterrein, even buiten het stadscentrum. Het gaat nooit, zoals je gedacht of gewild had. Maar ook dat is Dakar.
De campus wordt gebruikt als serviceplek voor deelnemers in afwachting van scrutineering in het tentoonstellingscomplex La Rural dat als episch centrum van de Dakar-rally fungeert. De terugweg vanaf Delta Dock dat 180 kilometer buiten het centrum ligt, nam extra tijd in beslag omdat een vrachtwagen (geen deelnemer) in de fik was geraakt. Het veroorzaakte filevorming. Geduld is dan een schone zaak. Wachten is evenwel oersaai, of zoals de Duitse MAN-vrienden Franz Echter, Artur Klein, Detlef Ruf en dokter Dieter Thomas zouden zeggen ‘langweilig’.
Woensdagochtend echter stonden de gezichten opgewekter en dat had alles te maken met het verheugende feit dat het team nu eindelijk compleet is. Peter Versluis, Cor Euser en navigator Pieter van Kruijsdijk waren aangekomen en voegden zich als laatsten bij de groep. Allen togen meteen naar het servicepark waar het materiaal in carré-vorm een keurige plek had veroverd. Inderdaad veroverd, want wat zich er afspeelde was al een lichte afspiegeling van hoe het straks in de bivakken toegaat. Alle teams bakenden hun terrein met linten af. Dat was geen overbodige luxe. Hoewel het terrein best groot in oppervlakte was, kwamen er teams als het BMW X Raid binnenrijden met elf vrachtwagens en bijbehorende racewagens. “Het wordt steeds gekker”, lachte Fred, “Nu beginnen ze al op een serviceterrein met linten te werken. Het geeft wel aan hoe Dakar steeds groter aan het worden is”
“Zo Peter, nu zie je al vast hoe een bivak er uit ziet. Alleen is er nu geen stof”, sprak hij tot Peter, maar die was niet onder de indruk. “Ach, in de autocross zie je net zo’n groot rennerskwartier. Het enige verschil is dat je aan het materiaal ziet dat het hier een paar centen meer kost”. Met zijn teamgenoten Cor en Pieter nam het drietal nadien een kijkje bij de concurrentie, onder wie de Nederlandse collega’s van GINAF, De Rooy en Bekx. De begroeting was hartelijk. Dat verliep minder soepel bij de buren. Vlak naast het VEKA MAN-team was Kamaz gesitueerd. Daar was nog weinig actie te bekennen, behalve een bewaker die zich van zijn bedje oprichtte om ons te waarschuwen geen foto’s te maken van de trucks. “Die weet kennelijk nog niet dat de muur al een tijdje terug is gevallen. Wat een onzin”, schamperde Serge Bruynkens, de navigator van Marcel van Vliet die uiteraard wel kiekjes vastlegde. Je bent tenslotte een Belg in Hollandse dienst, toch?
Op het serviceterrein werden de racetrucks met de nummers 503, 507 en 522 nagelopen door de monteurs die zich waarlijk in het zweet werkte. Het is ook geen sinecure om in de Argentijnse hitte te werken. Aan temperaturen van boven de dertig graden Celsius moest dan ook wel even worden gewend. “Tsjonge, dit scheelt 35 graden met toen we uit Nederland vertrokken. Hoofd en voeten koel houden, dat moet je in deze hitte doen”, gaf Cor aan hoe hij met de plotselinge omslag dacht om te gaan. En vervolgens kleedde hij zich uit! Zijn vrouw Elly hoeft echter niet te schrikken. Niet alleen had Fred haar beloofd goed op hem te passen, maar de verkleedpartij had te maken met het passen van de teamkleding. Bert-Jan Richters zat als een echte modeverkoper (in de schaduw onder de laadklep) zijn waren aan te prijzen en uit te delen. Voor sommigen van het team viel een ‘S-je’ toch wat te krap uit. “Doe maar een ‘x-elletje’, dat zit toch beter”, klonk het dan, waarbij niet aan de indruk ontkomen kon worden dat er wel een paar kilootjes af konden. Dat nam niet weg dat er in een restaurantje bij het terrein een vette hamburger naar binnen werd gewerkt. Maar ach, straks in de rally gaan de pondjes er vanzelf af. Vrijdag is de keuring van de trucks. Fred verwacht een soepel verloop ervan want in het voortraject zijn al aan alle vereisten voldaan. Daarna ‘Geht’s Los’ om met Franz en zijn kornuiten te spreken. Maar niet eerder dan dat er gezamenlijk het oud en nieuw wordt gevierd. Met vuurwerk als hopelijk voorbode van een spetterend optreden in de rally.
