Bij de aankomst van de keuringen van de auto’s begreep ik pas hoe enthousiast de Argentijnen zijn over de Dakar Rally, duizenden mensen langs de routes naar de Specials. Fantastisch!

Dag 1

Begon met een route die Peter Versluis voor zijn rekening nam, dit ging vrij goed weinig momenten mee gemaakt die Peter niet op kon lossen, het was wel langs hoge en smalle paadjes. Op het laatste stuk was het erg glad vanwege regen de dag ervoor, maar daar kon Peter goed mee omgaan en we finishte makkelijk in de top 20, de kop was eraf en de Dakar was nu echt begonnen .

Dag 2

We hebben deze dag opgesplitst. Ik zou de special stage voor mijn rekening nemen en Peter route tot aan de special. Onderweg merkte Peter al op dat de remmen verre van perfect waren en zei letterlijk “Ik ben blij dat jij de special moet rijden want de truck remt voor geen meter, hij trekt naar rechts als een gek”.

De special stage ben ik begonnen met een truck die helaas verre van perfect was, maar ik wist al vrij snel met het remprobleem om te gaan doordat ik een soort gelijk problemen in mijn carrière al eens vaker ben tegen gekomen.

Het ging eigenlijk allemaal best goed en ik begon te wennen dat de truck naar rechts trok, ik kon de auto in rechtse bochten remmen en daar kon ik snel aan wennen, ik kon wat trucks inhalen door goed navigatie werk van Pieter maar ik moest er ook een paar voorbij laten omdat die veel sneller waren .

Na ongeveer 1 uur werd ik plots onder het remmen verrast doordat de truck niet naar rechts maar naar links trok waardoor het stuur uit mijn handen sloeg, en ik onder het remmen de macht over het stuur verloor waardoor we een wal naast de piste opschoot en de truck hierdoor een koprol maakte .

Gelukkig kon Pieter het alarm aanzetten door zijn gordels los te maken om onze collega’s te waarschuwen, de piste was geblokkeerd het was één en al stof je zag geen hand voor ogen.
We konden de truck gelukkig zonder kleerscheuren verlaten, maar toen we uit de truck waren stonden er al een aantal trucks vlak voor onze truck te wachten omdat het doorgang compleet versperd was.

Er was wat paniek bij Pieter en Peter omdat ze dachten dat de truck onherstelbaar beschadigd was, maar nadat ik de truck geïnspecteerd had bleek er geen mechanische schade te zijn alleen beschadigingen aan de body zoals de achterbak. Dit was niet veel meer dan aluminium bekleding. De truck lag ongelukkig dwars in het pad waardoor er niemand langs kon maar gelukkig kon onze Russische collega’s met een KAMAZ ons het pad recht intrekken zodat er weer trucks langs konden . Een Japanner met een Hollandse collega (naam niet gezien, nog bedankt!) trokken ons weer rechtop de wielen. Jan Lammers was degene die het afmaakte door ons op een veilige plek te trekken.

We hebben totaal 3 uur verloren met het vastzetten van de beschadigde achterbak en het repareren van 2 voorbanden. Daarna hebben we de vloeistoffen nog gecontroleerd en zijn weer gaan rijden met die bok.
Direct bij de eerste bocht bleek hoe slecht de remmen waren, de auto trok zo hard naar links dat van redelijk doorrijden geen sprake was. Dit bevestigde dat het geen wonder was dat het stuur uit mijn handen geslagen was, gelukkig heb ik niet mijn duimen gebroken maar er alleen een vleeswond aan over gehouden waar ik overigens goed last van had.

We hebben de laatste 200 km afgelegd in een slakke gang om maar niet weer hetzelfde mee te maken. De banden hebben we meerdere keren moeten oppompen omdat het banden opblaassysteem niet goed functioneerde. Het was een lange en zware dag maar gelukkig waren we 5 minuten voor het sluiten van de finish aanwezig. Daarna zo snel mogelijk naar de bivak waar een ongelukkige ploeg monteurs op ons stond te wachten. De monteurs sprongen er met zijn allen bovenop en begonnen de bak eraf te slopen en alles te controleren en onderdelen te vervangen wat nodig was .
Bij het inspecteren van de remtrommels bleek dat rechtsvoor remvoering compleet vergruisd was en viel als poeder op de grond, dat bevestigde voor ons rem probleem daar begonnen was, en daardoor de rembalans van compleet rechts naar links versprongen was. De achter remmen waren in nieuw staat die hadden totaal niet gewerkt, achteraf bleek de remverdeler kapot te zijn. Eigenlijk zijn we alleen met voorremmen naar de finish gereden maar wel eerst met een rechts en daarna een links voorwiel dat remde .

De teamleiding bleef mij maar zeggen dat ik te hard zou hebben gereden en wilde niks van een technisch probleem horen. Het bleek die dag ook dat Marcel van Vliet met zijn truck ook totaal geen remmen meer had aan de finish, maar daarover hebben we het wel als we weer in de werkplaats zijn .

Dag 3

Gelukkig was de truck op tijd klaar voor dag 3 de monteurs hebben een huzaren stukje werk laten zien door de truck weer in race trim klaar te maken, de truck was plots een cabrio geworden . Peter startte de special de truck ging als een speer hij wist zelfs de snelste tijd tot CP 1 te realiseren, helaas begon de versnellings bak kuren te vertonen maar Peter wist door wat gas terug te nemen toch door te kunnen rijden .
We hadden nog wel een hachelijk moment toen we een afdaling in gingen en de remmen het niet meer hielden gelukkig wist Peter de truck met handen en voeten toch de bocht om te krijgen. De afgrond was diep!!!!
Dat ging maar net goed en we hebben ter plekke afgesproken dat het eerste wat er moest gebeuren in de werkplaats in Best dat die F… remmen verbetert moeten worden KLAAR .

Al met al ging Peter maar langzamer en voorzichtiger rijden en finishte we op de 18de plek.

Dag 4

Afgelopen nacht hebben de monteurs wederom een nacht door gesleuteld om de bak te wisselen wat een bikkels die jongens. Niets stopt die gasten om alles op tijd klaar te hebben. Vandaag was het weer mijn beurt en de truck remde redelijk goed en recht alleen op de bumps was de truck een struiterbak.
Pieter had last met het navigeren door dat gestuiter en Peter had last van zijn lijf, hij wist zeker dat dit veroorzaakt werdt door verkeerd afgestelde schokbrekers. Hierop heb ik mijn snelheid aangepast en zijn zonder al te veel problemen naar de finish gereden en wederom P18 gehaald. Bij controle in de bivak door Peter vond hij een schokbrekerafstelling die dicht stond en geen goede vering kon geven. In de bivak heb Peter met Rob zijn cross kameraad een juiste afstelling gevonden .Eigenlijk was er neit veel werk aan de truck en de monteurs hebben voor de eerste keer in 3 dagen gelukkig een paar uur kunnen slapen.

Dag 5

Vandaag was Peter weer aan de beurt het ging super. Tot aan de duinen (CP 2 ) wisten we een 7e tijd neer te zetten, mede door goed navigatie werk van Pieter, we haalden zelfs Marcel van Vliet in die ook verdwaald was en die een waypoint niet kon vinden. Helaas ging de stuurpomp parten spelen waardoor het sturen zo zwaar was dat het voor Peter niet te doen was en de truck vast kwam te zitten. Peter heeft een locale jongen die met een 4×4 Suzuki op een duin stond te kijken gevraagd mee te rijden naar de bivak om een stuurbekrachtiger te halen, dat duurde 3 uur. Pieter en ik hebben de truck weer los gekregen en we zijn met kapotte stuurbekrachtiger nog 20 km door de duinen gereden in het donker tot 2 km voor de finish, net voor de hoge afdaling van 34 % over 1400 meter ik wilde het niet riskeren om naar beneden te rijden het was simpelweg te gevaarlijk. Peter kwam de stuurpomp brengen, en na 1 uur begonnen we aan de gevaarlijke afdaling, we werden hartelijk begroet door de organisatie die net zo blij waren als wij dat we aan de finish waren en melden ons dat het morgen nog zwaarder zal zijn, het inmiddels 3 uur s’nachts .

Dag 6

Mijn beurt weer we startte redelijk ver achterop 90ste of zo iets, het ging allemaal best goed tot we een fatale navigatie fout maakte en het verkeerde spoor volgden, helaas volgde we een pad maar we moesten eigenlijk links de berg op, voor we het wisten konden we niet meer terug, helaas na verwoede pogingen en met 150 km/h het pad terug op te komen was niet mogelijk. Kan je nagaan hoe steil zo’n pad afliep .
We hebben besloten om weer bij de start te beginnen want bij CP 2 erop komen was ook geen optie . We hadden toen al 3 uur verloren. Ik had er een slecht gevoel over maar begon toch vanaf de startplaats, de ondergrond was door de voorgangers aan puin gereden en de duinen er was geen doorkomen meer aan. Na een paar keer vast gezeten te hebben ging de tussen as koppeling kapot toen we die aan het wisselen waren kwam de bezemtruck langs, die vroegen ons te tekenen voor afstand van aansprakelijkheid. Toen stonden we er ECHT alleen voor geen trucks en hulp achter ons maar we waren allen positief ingesteld dat we de finish gingen halen. Toen het donker werd rond 9 uur zijn we gestopt voor een algemene controle. Op de truck zag ik een open kist waar de luchtslangen en zandkussens om de truck mee op te tillen in de duinen als je vast zit. De scharnieren van het deurtje waren afgebroken waardoor we al onze hulpmiddelen zijn verloren. Na overleg hebben we besloten,mede omdat er niemand achter ons nog kon helpen, als we een lekke band zouden krijgen of vast kwamen te`staan, we besloten te stoppen en terug naar de bivak te gaan zonder de finish te halen, een wijs besluit.

In de bivak werd het allemaal teveel voor de teamleiding en Peter en tranen rolden over de wangen. Aan de monteurs heeft het niet gelegen, die hebben dag en nacht gewerkt om alles aan het rollen te houden.

Maar pech door een koprol met slechte remmen en de negatieve spiraal waar we dan in belanden is bijna niet te doorbreken. We hebben met zijn drieën alles geven maar pech is pech, maar we hebben ook geluk gehad dus we moeten niet zeuren, het had heel anders af kunnen lopen.

Ik heb alle mensen in het team bedankt voor hun goede werk en ben met Pieter op het vliegveld gezet naar Peru waar we een connecting flight miste waardoor we nog een dag in Lima mochten blijven. Ik ben direct door gevlogen naar Dubai om mijn Marcos Team bij te staan en zijn daar 5de geworden in de klasse met Jan Versluis / Frank Nebig / Kurt Thiel/ en Trevor Knight in de BMW 120 d .

Frans Echter is 5de geworden die heb met de overjarige MAN truck het beste gepresteerd in het team Marcel is 7de geworden ook een goede prestatie .

Ik ben inmiddels alweer thuis en had gehoopt de Autodrop Rallyrijder van het Jaar award te winnen want ik stond nog eerste toen ik weg ging in Chili, maar Mirjan Pol heeft het gewonnen ik gun ze het van harte want zij heeft tenslotte de finish gehaald en ik niet maar wie weet volgend jaar .

Ik wil alle sponsoren bedanken die ons door dik en dun gesteund hebben en we hopen dat we de volgende DAKAR weer op ze te kunnen rekenen .
Ik wil ook het hele VeKa MAN Dakar Team bedanken voor de goede zorgen en hulp die we zo hard nodig hadden, hopelijk kunnen we volgend jaar het karwei afmaken, want dat moet ook!

Ook wil ik Pieter, een super navigator en een gezellige man, en Peter bedanken voor de fijne tijd met z’n drieën in de truck, we hebben niet 1 keer een onvertogen woord gehad in de 6 dagen die we gereden hebben, en wisten dat we op elkaar konden rekenen: Dat was teamwork. BEDANKT JONGENS!!!

Reageren op dit artikel kun je hier doen.

Vannacht heeft het noodlot dan toch toegeslagen. Omstreeks vier uur kwam het bericht dat nr 522 op weg was naar het bivak . Nadat ze hoopvol vertrokken waren, bleek na een paar uur dat Peter Versluis, Cor Euser en Pieter van Kruijsdijk hun rally niet gingen voortzetten. De oorzaak van hun uitvallen is op dit moment nog onbekend, maar dat de truck niet meer in het klassement meedoet is zeker. Hun uitvallen in ‘s werelds zwaarste rally is een feit. Helaas!

Gisteren verliep de hele dag verliep voortreffelijk, schommelend rondom de 12e en 14e positie bij doorkomst bij de controlepunten. Soms zelfs een 8e plaats! Tijdens het laatste stukje naar de finish ging de stuurinrichting echter kapot en stond de truck stil. Gestrand in het zicht van de haven, op acht kilometer van de eindstreep. Vanaf de heuvel kunnen ze het bivak in de verte zien. Gelukkig hebben we het euvel kunnen verhelpen en waren we binnen de normtijd binnen het bivak.

Monteurs

De monteurs van het VeKa MAN team hebben weer overuren gemaakt. De hele nacht hebben ze doorgewerkt om truck nummer 522 weer gangbaar te krijgen. Diep in de nacht kwam de auto van Peter Versluis-Cor Euser-Pieter van Kruijsdijk aan in het bivak en daar begonnen de mannen onmiddelijk te sleutelen. De problemen met de stuurinrichting en stuurpomp krijgen ze opgelost en de truck blijft in de race! Vanwege alle perikelen hebben de monteurs een chronisch slaaptekort, er wordt heel veel gevergd van alle betrokkenen. Nog een dag rijden en dan volgt de welverdiende rustdag in Arica. De proef op vrijdag naar Arica wordt echter nog zwaarder dan de dag ervoor. Dat belooft nog wat.

Marcel van Vliet omschrijft deze Dakar als zijn zwaarste uit zijn loopbaan. De MAN truck is megasnel en betrouwbaar, maar zijn nekproblemen doen hem geen goed. In het algemeen klassement staat hij nog altijd op de negende plaats. Ook bij hem is doorgaan het motto!

In de derde etappe van Tucumán naar San Salvador – de laatste etappeplaats voordat de grens naar Chili wordt overgestoken – heeft het VEKA MAN with a mission team zijn tanden laten zien. Met Franz op een vijfde plaats en Marcel met een achtste tijd reden we dik in de top tien. Maar vooral chauffeur Peter, Cor en Pieter hebben van zich afgebeten. Na de enorme deceptie in de tweede etappe liet het trio zien van staal te zijn met een knappe inhaalrace naar de 23ste plek.
De dagzege ging naar Vladimir Chagin met Kamaz, De marge met zijn naaste achtervolgers Loprais en Kabirov was ruim zes minuten.

De 2e etappe verliep voor Cor, Peter en Pieter minder voorspoedig. Op de proef verloor Cor door een probleem met de achterremmen de macht over het stuur. Nog voor een bocht kwam de truck op zijn kant te liggen. Met hulp van anderen, onder wie de GINAF-rijders Marcel Schoo en Jan Lammers, werd de VEKA MAN-vrachtwagen weer op zijn poten gezet. Het trio kon daarna zijn weg gelukkig vervolgen, maar de schade aan de truck was aanzienlijk. Pas om kwart voor een ‘s nachts bereikten zij het bivak in Tucumán.

Cor, Peter en Pieter hadden zich een feestelijker ontvangst voorgesteld. Maar de mouwen werden door de monteurs opgestroopt. Tot in de ochtend werd doorgewerkt om de beschadigde truck weer oog- en rijbaar te maken. Het stuurhuis had een tik gekregen bij de crash en kreeg een servicebeurt. Ook een nieuwe voorruit werd ingezet. De analyse van de escapade luidde dat de elektronika (EBS-module) niet goed had gefungeerd ter waarschuwing dat de achterremmen niet thuis gaven. De truck heeft wel een gedaantewisseling ondergaan. De laadbak heeft dusdanig geleden dat die nagenoeg gehalveerd is.

Vrolijk merkte teammanager Fred dan ook op: “Nu rijden we met de enige cabriolet-truck rond. Ook wel uniek”.

Op een verbindingsroute na de eerste echte Dakaretappe is de Nederlandse deelnemer Wuf van Ginkel door een ongeluk uit de rally.
Deze Nederlandse troef in het vrachtwagenklassement over een stuk staal reed wat op de weg lag, ontplofte de band en kwam de truck via een vangrail op de linkerzij te liggen, die hierdoor zwaar beschadigde.
De coureur en zijn bijrijders zijn ongedeerd , maar de Dakardroom voor 2011 is helaas voor hun, voorbij

Het Nederlandse drama was nog compleet. Het was bijltjesdag in het oranje-kamp, want op de eerste klassementsproef van de rally crashte Hans Bekx en moest Gerard de Rooy op doktersadvies opgeven. Gerard maakte met zijn truck een verre sprong, maar hij kwam zo hard neer dat zijn rug bijna knakte. Vanwege de pijn kon hij niet verder.

Het hele team van VeKa MAN With a Mission wenst Wuf van Ginkel, Gerard de Rooy en Hans Bekx en hun teams heel veel sterkte toe!!!

De sms-jes vanuit Nederland ratelden voortdurend op de laatste keuringsdag van de Dakar-rally, Alle fans van het VEKA MAN with a mission-team wensten de rijders, monteurs en begeleiders veel succes op hun missie in het verre en bloedhete Zuid-Amerika. De telefoon stond ook niet stil op het moment dat het hele team aan tafel zat voor hun laatste maaltijd – geen galgenmaaltijd, dat spreekt vanzelf – in het oude jaar. Wel was het een rare gewaarwording dat je familie, vrienden en kennissen de beste wensen overbrengt, terwijl het in Buenos Aires nog maar acht uur ‘s avonds is. Het is immers hier lokaal vier uur vroeger. De teamleden gingen nadien gedisciplineerd op tijd naar bed, want het nieuwe jaar begint voor hen al vroeg met de rijdersbriefing om 10 uur ‘s ochtends in het tentoonstellingscomplex La Rural.

Daar was het de gehele dag een komen en gaan van deelnemers. Een enkeling moest er nog een keer terugkomen om te voldoen aan bepaalde, technische voorwaarden. Bij een vijftiental vrachtwagens was bijvoorbeeld de rolkooi in de cabine niet volgens de reglementen. Het VEKA Man with a Mission-team echter kwam vlekkeloos door de keuring, zoals ook werd verwacht.

Nadat de trucks in het parc fermé waren opgesteld, kon even worden gerelaxed in het druk bezochte Dakar-dorp, waar het publiek alle resterende deelnemers kon bewonderen. En de Argentijnen keken hun ogen uit. Gepassioneerd, zoals wij het volk kennen van voetbalwedstrijden en races, kreeg elke deelnemer een klaterend applaus. Onze rijders gingen zich daarna verpozen bij de stand van Red Bull waar het energiedrankje rijkelijk voorradig was. Niet dat zij energie nodig hadden, want iedereen is uiterst gemotiveerd, maar in de heersende hitte moet je veel drinken en zoveel mogelijk zien te schuilen onder parasols. Dat daar wel gevormde Argentijnse schonen voorbij kwamen, was extra reden om het hoofd koel te houden. Voor de grap werd dan ook geroepen dat een van de vele rondlopende ‘Maxima’s’ zulke mooie wimpers heeft, want om steeds op andere lichaamsdelen te doelen, werd tenslotte wat eentonig. Kortom, we zijn in de stoere machowereld, de wereld waarin de boys zich van de kerels gaan scheiden. Dat hadden de VEKA-boys ook door en daarom reisden de meesten voortijdig af naar hun hotel El Conquistadores in het hartje van Buenos Aires.

Alleen navigator Serge Bruynkens bleef nog een tijdje achter. Niet omdat onze Belgische vriend de rest in de steek wilde laten, maar omdat hij even wilde ontspannen na een bedrijverige keuringsdag. “Je gaat ervan uit dat op zo’n dag alles soepel en volgens plan verloopt, maar het blijft spannend en inspannend. Daarom heb ik er behoefte aan om even te relaxen en met iedereen te praten. Tijdens de rally heb je daar amper tijd voor, want dan ben je alleen maar bezig met je eigen ding. Nu kan ik nog eens even kletsen met andere rallydeelnemers”, vertelde Serge die zich bijvoorbeeld onderhield met Enno Hortulanus die zijn opvolger is in het team van Johan Elfrink.

Ook Cor Bezemer kwam even bijpraten. Deze Belgische Nederlander gaat zijn achttiende Dakar tegemoet, maar de ouwe rot kon in Buenos Aires meteen aan de bak. Zijn MAN kwam niet geheel ongeschonden aan in Delta Dock. De portieren werden zwaar beschadigd afgeleverd en dus moest Cor nog flink repareren. Omdat ook nog eens bemanningslid Jan van der Vaet werd bestolen en daardoor al zijn officiële papieren kwijt was werd de hulp van het Belgisch consolaat ingeroepen om hem van paspoort en dergelijke te voorzien. Een valse start dus voor de merkgenoten van het VEKA Man with a mission-team dat niet alleen ‘happy’ het nieuwe jaar ingaat maar vanuit Buenos Aires ook alle thuisblijvers en fans ‘Happy New Year’ wenst!