RTL GP en Autodrop introduceren dit jaar de Rallyrijder van het Jaar-competitie om meer respect en aandacht te vragen voor alle Nederlandse Dakar helden.
Stemmen op mij is héél eenvoudig. Ga naar http://www.rtl.nl/sport/rtl_gp/dakar/autodrop-rally-rijders/, zoek op mijn naam en klik op het percentage waarna je stem direct is uitgebracht.
Alvast bedankt!
De voorbereiding van het VeKa-Dakar avontuur werd woensdagnacht afgerond met het transport van de voertuigen naar de haven van Le Havre. Donderdagochtend om twee uur reisde het konvooi af naar de Franse havenstad. Zo vlug ging het aanvankelijk niet, want er moest eerst nog even getankt worden. De stilte van de nacht rondom Eindhoven werd verstoord door een aantal door de straten rijdende MAN trucks, die hun weg zochten naar de dieselpomp. Een politieauto kwam zelfs poolshoogte nemen en escorteerde spontaan het imponerende konvooi naar het eerstvolgende pompstation langs de rijksweg. Een uurtje later waren alle trucks volgetankt, sommigen zelfs met 1600 liter aan boord.
Tot aan het moment van vertrek was er nog hard gewerkt. Sponsoren zeiden tot op het laatste moment hun steun toe, waardoor de stickerteams van Dockmarks en Letterop al dagenlang overuren draaiden om alle logo’s op de trucks te krijgen. En ook de kledingleverancier MW Racewear leverde nog een aantal jacks en overalls op de laatste avond aan, waardoor Rob Broekhuijsen toch nog om half twee uit Eindhoven tevreden kon wegrijden. Hectiek genoeg, want dan hebben we het nog niet gehad over alle voorbereidende werkzaamheden in de weken ervoor. Ondanks jarenlange ervaring blijft het spannend om iedere keer weer alle benodigde spullen ingepakt te hebben. Niets vergeten, als de boot eenmaal vertrokken is kan het niet meer mee…
Tijdens de nachtelijke tocht over de rijksweg kwamen bijna alle weersomstandigheden voorbij. Droog, regen, wind, hagel en sneeuw wisselden elkaar af, niet zo vreemd in deze tijd van het jaar. Calais was in het donker al snel bereikt, maar Le Havre ligt toch echt nog eens een heel stuk verderop. Het in konvooi rijden met de zes MAN trucks, de Volkswagen Touareg-servicewagen en de Mercedes taxi-bus verliep gedisciplineerd. Regelmatig ging het duimpje omhoog van medeweggebruikers, iedereen had zichtbaar plezier in het imponerende konvooi. Tijdens het rijden viel weer eens het enorme acceleratievermogen op van de wedstrijdwagens, want zo’n truck komt op asfalt toch echt heel wat sneller vooruit dan in het mulle zand.
Donderdagochtend omstreeks tien uur arriveerde de groep in Le Havre. Keurig op tijd voor de keuring. De medewerkers van de organisatie hadden er al een dag opzitten want woensdag was ook al gereserveerd voor de deelnemers. VeKa medeweker Henk Booij – die met zijn eigen team deelneemt – was op woensdag al aanwezig om zijn Desert Warrior te laten keuren. Om 400 voertuigen te onderwerpen aan een serieuze keuring is geen sinecure. Een klus die maar net geklaard kan worden in twee dagen. In een grote hal werden alle motoren, buggy’s, quads, auto’s en trucks verzameld en de ASO medewerkers renden van hot naar her. Ogenschijnlijk was het een beetje chaotisch, maar de heren wisten wel degelijk waar Abraham de mosterd vandaan haalt.
Gewoon een kwestie van iedereen snel helpen. Voor de VeKa trucks waren er geen problemen. Het technische team onder leiding van Bert Jan Richters had in de voorafgaande weken uitstekend werk verricht. Zichtbaar ontspannen werden alle lijstjes afgewerkt met de ASO-controleurs en konden de startnummers op alle voertuigen geplakt worden. Er was zelfs ruimte voor humor. Dat was niet bij ieder team het geval, want als je een beetje rondkeek zag je dat er links en rechts toch nog behoorlijk gesleuteld werd. Het verlangen om naar het warme Zuid Amerika af te reizen, groeide gedurende de dag. Al was het alleen maar vanwege de temperatuur, want het winterse weer bleef aanhouden. Net als ’s nachts regende en sneeuwde het en de enorme hal waar de keuring plaatsvond was één groot tochtgat. Het mocht de pret niet drukken, omstreeks half zes ’s middags konden de trucks naar de parkeerplaats rijden op de grote kade nabij het vrachtschip. Papieren en sleutels afgeven bij de balie, de organisatie zorgde er zelf voor dat alles aan boord kwam. Alles tip-top geregeld, maar als je zo intensief gewerkt hebt is het een beetje vreemd om je spullen zo maar af te geven. Niet getreurd, vanaf nieuwjaarsdag kan iedereen er weer volop mee aan de slag. Op naar Buenos Aires en op naar Dakar 2011!!!
Zaterdag 30 oktober betekende een geslaagde Pre Proloog voor het VeKa MAN with a mission-rally team. In een spannende finale reed Marcel van Vliet zijn VeKa-MAN naar een tweede snelste tijd van de dag. Een veelbelovend resultaat voor de Dakar rally in januari!
VeKa in dagfinale
De Pre Proloog op het Eurocircuit te Valkenswaard is traditiegetrouw de opwarmer voor de Nederlandse deelnemers aan de Dakar rally. Het traject te Valkenswaard is met zijn modder en korte heuvels totaal anders dan het ruige woestijnlandschap in Zuid Amerika. Maar het is de enige mogelijkheid voor vele Nederlanders om de Dakar deelnemers aan het werk te zien. Ongeveer dertienduizend bezoekers kwamen zaterdagochtend naar een regenachtig Eurocircuit. De regen maakt het alleen maar spectaculairder, maar je moet een echte liefhebber zijn om je gewapend met een paraplu naar het circuit te begeven. De trucks vormen vaak de grootste publiekstrekker en op de truck deelnemerslijst is Nederland na Frankrijk dan ook het beste vertegenwoordigd. ’s Middags kwamen de geliefde trucks in twee sessies vanaf half twee aan bod en maakte de nattigheid plaats voor een mooi najaarszonnetje. Men zag de onverwachte truckfinale tussen routinier Hans Bekx (DAF) en Marcel van Vliet (MAN). Het VeKa team liet daarmee zien tot de absolute toppers te behoren bij de trucks. In de eerste sessie omstreeks half twee verliep het voor Marcel van Vliet nog niet zo succesvol. Hij realiseerde een matige tijd, die achteraf niet representatief was voor zijn potentieel. Onder een schrale zon ging hij om vier uur ’s middags er nog eens stevig voor zitten en reed ineens een bloedsnelle rondetijd. Daarmee stond hij in de finale. Uiteindelijk was Hans Bekx in de finale nog iets sneller, maar dat mocht de pret niet drukken voor het gemotiveerde VeKa team.
Spectaculaire show
Behalve Marcel van Vliet presteerden ook de andere twee MAN’s goed. Routinier Franz Echter zette twee keer een snelle tijd, waarbij hij in zijn laatste sessie de truck bepaald niet spaarde. Het publiek genoot er van met volle teugen, want men zag de MAN meerdere keren op twee wielen door een bocht gaan. Acties waarop men vaak hoopt, maar die men niet vaak ziet. En ook Dakar debutant Peter Versluis wist de truck met vier wielen van de grond te krijgen en daarbij toch nog het materiaal te sparen. Zijn ervaring met autocross was duidelijk te herkennen in de manier waarop Versluis de MAN over de modderige ondergrond joeg. Teamgenoot Cor Euser liet een sessie later ook nog even zien dat Dakar aan hem besteed is, dus dat beloofd wat in januari.
Friends of VeKa
De Pre Proloog is vooral bedoeld als demonstratie voor het publiek. VeKa was in de paddock aanwezig met een keurig verzorgde hospitality unit waar de vele, vele genodigden verwelkomd werden door de rijders en teamleden. En iedereen kon de rally trucks van nabij bekijken, de in een rijtje van drie voor de tent waren opgesteld. De sfeer was erg ongedwongen en had een element van een dagje uit voor de Nederlandse Dakar liefhebber. En het was de eerste keer dat het complete VeKa-Dakar team bijeen was, tijdens de testsessie in Tunesië konden vooral alle monteurs er nog niet bij zijn. Eén ding werd gedurende de dag duidelijk: het enorme enthousiasme waarmee iedereen betrokken is bij het VeKa MAN with a mission-team! Teamleden zowel als genodigden. Achterop de trucks is zelfs een lijst van Friends of VeKa zichtbaar, die ieder een bijdrage hebben geleverd aan het team. In de weken voorafgaand aan de Pre Proloog werden ook een aantal grote sponsors bekend, die hun eigen logo op de rode MAN truck kregen. Dit leverde uiteindelijk een boeiend kleurenschema op, meerdere keren werd er langs de baan gehoord dat de VeKa trucks een hele frisse verschijning zijn in het startveld. En behalve fris ook nog snel; powerful! Kortom, een geslaagde presentatie van het VeKa MAN with a mission-team tijdens de Pre Proloog te Valkenswaard.
Om exact zes uur vertrekt Marcel van Vliet van het bivak voor zijn test ritten. Hoewel de heren hun best doen om niemand wakker te maken is een kwartiertje later vrijwel iedereen uit zijn slaapzak gekropen. Een ochtendgloren in de woestijn maak je tijdens je leven niet vaak mee, maar alle concentratie is gericht op het opvouwen van de tentjes. Met één speciale slag is de hele tent opgevouwen. Althans, zo hoort het…
De laatste volledige testdag is aangebroken, want ’s avonds vertrekken de eersten al weer richting het vliegveld van Tunis. En aangezien de weg van Douz naar Tunis niet zo’n supersonische snelweg is, zoals al eerder beschreven deze week, vertrekt ook de servicetruck inclusief de twee rally trucks om twee uur ’s nachts richting de haven van Tunis. Na weer vele routes door het mulle zand is er in de tweede helft van de middag toch nog tijd voor een evaluatie. Naast de technische zaken geeft iedereen ook zijn visie op de afgelopen testdagen. Alsvolgt:
Peter Versluis: “Er is veel vooruitgang geboekt ten opzichte van de eerste dag. De trucks liggen fantastisch op de weg en het team is helemaal top. Ik heb wel gezien dat het onmogelijk is om op dit niveau als eenling een Dakar te gaan rijden. Ik heb het team als een echte eenheid ervaren. Opvallend was dat de rust voortdurend bewaard bleef. Een teken van professionaliteit. We hebben veel tips gekregen van Marcel van Vliet en Franz Echter. Marcel rijdt wat behoudender, Franz gaat gewoon erg hard. Vandaag hebben we bewezen dat ons team ook in moeilijke situaties kan functioneren. We vertrokken vanmorgen met een kapotte schokbreker en we hebben desondanks vandaag heel veel kilometers gemaakt . Dit was dus rijden onder moeilijke omstandigheden, iets dat ook in de wedstrijd kan voorkomen. Ik kijk terug op heel geslaagde dagen!
Cor Euser: “Voor mij is de afgelopen dagen het bewijs geleverd dat het team er staat zoals het een paar jaar geleden eindigde. In mijn ogen heeft VeKa een geoliede machine overgenomen. Verder hebben we de balans gevonden tussen snelheid en veiligheid. We hebben met beleid gereden en we zijn toch snel over de proeven gegaan. Het schakelen en remmen hebben we nu onder de knie, dat klinkt een beetje simpel maar met een Dakar truck rijden is echt heel iets anders dan met een racewagen. Bijvoorbeeld het inschatten hoe hard je over een bult heen kunt is al een uitdaging op zichzelf.” Cor had overigens een slechte nacht in het bivak vanwege de kwinsels die op het dak van de servicetruck rondhuppelden. Wat een kwinsel is? Cor: ”Je denkt toch zeker niet dat ik m’n slaapzak uitga om te kijken wat een kwinsel is…. Ha, ha, ha!”
Pieter van Kruijsdijk: “Ik heb de Dakar één keer gereden als amateur, met een Bowler. Dit team is inderdaad wel even iets anders, iedereen is op elkaar ingespeeld. Ik vind het gewoon een eer om voor dit professionele team te mogen rijden. Die professionaliteit blijkt ook uit het aantal fout momenten. In mijn verleden spraken we van een “oeps-moment”, dan ging het maar net goed. Vandaag heb ik niet één “oeps-moment” meegemaakt en we hebben toch ècht stevig doorgereden! Er was heel veel rust in de auto, dat getuigt van professionaliteit! Vandaag hebben we bovendien stukken gezien die je in de originele Dakar niet ziet. Dat zegt ook iets over de gekozen trainingsroutes. Hier en daar leek het landschap zelfs op een sneeuwlandschap. … en de temperaturen, daar kunnen we goed tegen. We zijn gewend om tussen de veertig en vijftig graden in de wedstrijdauto te hebben, dus een dag als vandaag – die maatgevend is voor de Dakar – gaat prima. ”
Bert Jan Richters: “Ik hou van kort en krachtig: voor mij is alles boven verwachting! Vanwege de enorme dosis ervaring van alle betrokkenen heb ik er veel vertrouwen in.”
Fred van Putten: “Ik ben zeer tevreden! Iedere dag is er geleerd en opgepikt. Marcel van Vliet en Franz Echter zijn zeer ervaren Dakar-stuurmannen, Cor Euser en Peter Versluis hebben veel ervaring opgezogen. Voor mij is bewezen dat door hun ervaring als autocrosser, zij de juiste inschatting van de zanderige ondergrond maken. Het team zal er staan, alle mensen passen goed bij elkaar, we hebben geen solisten maar allemaal teamplayers in de groep.”
Serge Bruynkens: “Heel positief! Het was voor mij een verrassing dat ik gebeld werd door Bert Jan Richters, aangezien ik mijn deelname met een ander team had geannuleerd en helemaal niet zou rijden. Een aanbod om voor dit professionele team te rijden, was te mooi om waar te zijn. Afgelopen dagen is mijn idee van professionaliteit alleen maar bevestigd, ik heb veel gereden met Marcel en Bernard. We hebben veel details doorgesproken , want iedere rijder heeft zijn eigen wensen over de uitwisseling van de informatie. En we hebben elkaar goed leren kennen, ook niet onbelangrijk! Voor mij is het voor de eerste keer dat we met z’n drieën in de cabine zitten, voorheen deelde ik de auto altijd met één persoon. En Bernard gaat er nog voor zorgen dat mijn ideeën over de inrichting van de navigatieplaats worden uitgevoerd. Ik ben ervan overtuigd dat we een goed team vormen!”
Marcel van Vliet: “Het is mooi om met de MAN truck te rijden. Het is een ander concept dan wat ik gewend ben. Het oefen terrein is voor mij bekend en het is een mooi gebied om de truck uit te proberen. Alle Dakar elementen zijn aanwezig. Bovendien heeft Serge veel ervaring en Bernard ook. Bernard heeft zelfs een Dakar overwinning op zijn naam staan. Ik voel gewoon dat we met z’n drieën een sterke combinatie vormen. Wanneer ik Dakar gereden heb? In 2003, 2005, 2007, 2009, 2010. Mijn jongensdroom heb ik gerealiseerd, met een etappe overwinning op mijn naam en ik heb op het podium gestaan. Mission accomplished en nu weer een nieuwe missie, met een heel nieuw VeKa-MAN team. En de afgelopen dagen heb ik ervaren dat alles op orde is!”
Frank Deenen: “Het waren heel interessante dagen. Ik heb nog nooit een test meegemaakt. Het voordeel is dat je de mensen beter leert kennen omdat er meer tijd voor is. Je krijgt er meer teamgevoel van, de Dakar rally is hectisch en weinig tijd voor andere zaken. Ik ben bij de trucks betrokken sinds 2008 en mijn zorg vooraf was hoe we de trucks na de testdagen terug krijgen. Blijft het heel???? Gelukkig is dat goed gegaan en ik vind dat alle nieuwe mensen goed aansluiten bij de bestaande groep.”
Bernard der Kinderen: “Ik ben tevreden. Mijn grote angst vooraf was of er door onervarenheid geen grote schades zouden ontstaan. Dat is mij honderd procent meegevallen. Een testweek als deze is voor mij behoorlijk intensief. Men moet meerijden en naderhand repareren. Ik ben tenslotte eindverantwoordelijk voor de techniek en dat geeft druk. Met mijn technische collega’s Paul en Frank ging het perfect. We weten elkaar bijna blindelings te vinden. En alle rijders hebben met beleid gereden. Er moest tijdens deze dagen ook niet te veel gebeuren, zaterdag 30 oktober hebben we de pre proloog te Valkenswaard en 25 en 26 november moeten de trucks ingescheept worden in Le Havre. Daarvoor moeten al mijn lijstjes zijn afgewerkt…. en dat kan veel werk zijn!”
Paul Willems: “Ik ben meegeweest naar de vorige Dakar en naar de Transoriental rally, maar deze testdagen zijn nieuw voor mij. Het is een andere manier van werken dan tijdens de rally. Veel meer persoonlijk contact en er worden veel technische details uitgewisseld. De saamhorigheid wordt hierdoor veel groter!”
Artur Klein: “Ik ben aangenaam verrast dat Peter, Cor en Marcel zo snel de juiste insteek met de MAN trucks gevonden hadden. Alle drie hebben ze een zeer goed technisch gevoel voor de mogelijkheden van de rally trucks. Ze zijn in zeer korte tijd in het team geïntegreerd, ze communiceren goed en weten hun bevindingen met schakelen, koppel, remmen, vering enzovoorts voortdurend om zetten in verbeteringen. Ik zie veel toekomst aangezien deze rijders en de technici op dezelfde golflengte zitten.”
Detlef Ruf: ”Er is nog steeds veel werk te doen. Na de afgelopen dagen ben ik ervan overtuigd dat we goed samenwerken, het was een hele positieve start. Het potentieel is er om een uitstekend team te hebben.”
Franz Echter kon geen commentaar geven, aangezien hij woensdagochtend al vroeg naar Duitsland was teruggereisd. Tijdens een servicecontrole op late dinsdagavond op de parkeerplaats vlakbij het hotel, zei hij dat hij de afgelopen dagen een professioneel nieuw MAN team aan het werk had gezien dat met vertrouwen aan Dakar kan gaan deelnemen. De toekomst gaat het leren, de testdagen waren in ieder geval een bevestiging dat het ingeschatte potentieel daadwerkelijk aanwezig is. Kortom: de Dakar test in Tunesie was op alle fronten powerful!!!
Een lange dag in het testprogramma. Al om zes ‘s morgens vertrekt Marcel van Vliet voor zijn eerste rit van de dag. Het weer is inmiddels tropisch warm, zoals te verwachten in Tunesie. In de loop van de ochtend gaan ook de andere combinaties op pad. Eerst Cor Euser, daarna het team van Peter Versluis. Het testgebied is honderd procent woestijngebied met lange, lange trajecten.
Gezien de ervaring van de dag ervoor wordt er harder gereden, de rij- ervaring in de woestijn in combinatie met de voor bijna iedereen nieuwe MAN, neemt tenslotte toe. Het gebied waar gereden wordt ligt ongeveer honderd kilometer verwijderd van het hotel. Kilometers maken dus.
De sfeer is opperbest en er worden nog meer ervaringen uitgewisseld dan de dag ervoor omtrent rijeigenschappen van de truck, de wegen, hoe te handelen op lange trajecten enzovoorts. En iedereen is in afwachting van de ervaringen later op de dag, waarna iedereen een nachtje gaat kamperen in de woestijn. Want hoort er ook bij in de Dakar…
Om klokslag acht uur rijden de trucks weg van het hotel voor de eerste serieuze testritten in de woestijn. Het traject ligt een klein half uurtje rijden vanaf het hotel El Mouradi. De sfeer is ontspannen, maar iedereen is nu duidelijk gefocust op het rijden. Behalve voor Franz Echter is het de eerste keer dat de coureurs een MAN truck de sporen gaan geven in de woestijn. Er wordt gereden over een van tevoren vastgestelde route, met een keerpunt ergens ver weg in de woestijn.
Vanwege het landschap vervaagt het gevoel voor afstanden een beetje. Af en toe passeert er een Tunesier op een brommertje en ook een aantal andere 4×4 voertuigen rijden in colonne over de route. Ze zijn kennelijk ook aan het oefenen. En om de Dakar sfeer compleet te maken steekt er af en toe een verdwaalde kameel over. Aan zijn relaxte gelaatsuitdrukking te zien heeft het dier helemaal geen weet van het enorme rode pk geweld dat hem ieder moment om de oren kan rijden.
De hele dag wordt benut om zo veel mogelijk kilometers te rijden. Ervaring opdoen is het belangrijkste doel van deze testdagen en er worden al snel vorderingen gemaakt. Franz Echter en Marcel van Vliet hebben natuurlijk al jarenlange Dakar ervaring, maar Peter Versluis en Cor Euser gaan ook goed. Er worden veel details uitgewisseld en de rijdersgroep en hun navigatoren worden doordat ze veel van zitplaats en rally truck wisselen tot een eenheid gesmeed. Woensdag en donderdag zal er tussen de testritten ook nog een nachtje in een bivak in de woestijn worden doorgebracht, dat gaat de Dakar ervaring helemaal compleet maken.
Op maandagochtend verdwijnt het team van Franz Echter om tien uur in de woestijn. De hele dag blijft hij door het zand ploegen om ervaring op te doen op het parcours dat de volgende dagen gebruikt gaat worden als oefenterrein. Pas ’s middags omstreeks vier uur komt hij weer terug. De andere MAN truck (BP-TR-44) wordt ’s morgens nog eens zorgvuldig onder handen genomen door Bernard, Frank en Paul. Teammanager Fred van Putten is inmiddels ook van de partij, ’s avonds arriveren Peter Versluis, Cor Euser, Marcel van Vliet en Peter van Kruijsdijk (navigator). Het hele Dakar 2011-team is daarmee voor het eerst compleet.
Het komische hoogtepunt van de dag vormt het bezoek aan de autowasplaats. Achter een tankstation bevindt zich een wasplaats, waar de MAN trucks een grondige wasbeurt krijgen. Drie Tunesiërs springen om de truck heen en rammen de vieze wasborstels in iedere kier van de cabine. Overal is het vies, dezelfde wasplaats wordt waarschijnlijk ook gebruikt als plaats om olie te verversen, getuige de drab die in de smeerput ligt. De milieu inspectie kan hier zijn hart ophalen. Wonder boven wonder wordt de rally truck wel degelijk schoon. Een reden om ook de tweede MAN rally truck met Franz Echter naar de wasplaats te dirigeren. Tussendoor wordt er nog even een Renaultje 5 gewassen en is het tijd voor de Tunesiërs om naar huis te gaan.
Het kost de nodige overredingskracht om de mannen toch nog aan de Duitse truck te laten beginnen, want de sluitingstijd is tenslotte al overschreden. Bernard, Frank en Paul helpen de locals een handje door ook de wasborstels en bezems te pakken en het wordt één schuimfestijn. Kwajongenswerk, maar wel twee schone rally trucks is het resultaat. ’s Avonds wordt er nog lang aan de trucks gesleuteld om ze 100% technisch gereed te hebben voor de eerste serieuze trainingsdag van dinsdag.
Het warme, zonnige weer is ’s nachts omgeslagen in mistig en somber weer. Aan dek staat een stevige bries en naarmate het middaguur nadert hangen er meer en meer mensen over de reling vanwege de golven. Vreemd hoe zo’n massief schip toch zo heftig kan schommelen. Dit weertype is erg ongebruikelijk voor Tunesië en de hoge vochtigheidsgraad verraadt dat we in Afrika zijn. Om drie uur arriveert het schip in Goulette Nord. Een gedeelte van de haven, waar in de oude historie de onneembare haven van Carthago lag. En dan volgt de douane procedure, die eigenlijk nog relatief snel verloopt. Met deze douane weet je het maar nooit, getuige ervaringen in voorgaande jaren. Papieren worden zo maar ingenomen. Check, check en dubbelcheck wordt hier wel heel letterlijk genomen. Ook door mensen die zich voordoen als “hulpje” om voor jou een snelle douaneprocedure te regelen. In Nederland kennen we zoiets niet, in Tunesië is het cultuur. Echt helpen doen ze overigens meestal niet. Het kost je wel een paar T-shirts of iets anders. Het havengebied is veel te klein om zo veel auto’s in zo’n korte tijd te verwerken en er heerst dan ook complete chaos, zoals je dat weleens in speelfilms ziet. De immense MAN trucks trekken weer veel belangstelling en dat werkt ongetwijfeld in het voordeel om doorgelaten te worden. Na ruim een uur staan we buiten de poort. Muurvast, op een rotonde en tegen de rijrichting in. Alweer chaos, maar waarschijnlijk vanwege hun afmetingen wordt er voor de VeKa-trucks opzij gegaan en kruipen we naar een veel grotere rotonde. Onder toeziend oog van de president van Tunesië, die overal staat afgebeeld op mega posters, negeert Bert Jan Richters nog twee borden met een inrijverbod en komen we bij de bank aan om te pinnen. En om cola, snickers en worsten in de cabine te laden, aangezien er weer een rit van zo’n zeshonderd kilometer staat te gebeuren.
De route zakt vanaf Tunis naar beneden over de A1 naar Sfax. De regen blijft maar vallen en je waant je eigenlijk gewoon in Europa, want de rijksweg ontvouwt zich als een keurige vierbaans snelweg. Alleen stoppen er wel erg veel auto’s onverwachts aan de kant. Na Sfax volgt Skhira en daarna een lange weg naar Gabés. Gaandeweg verandert de omgeving. Van een betrekkelijk groen landschap wordt het steeds meer zand en ook de dorpen veranderen van sfeer. De huizen zijn overwegend wit en van een soort zandsteen. Ondanks de regen zijn er betrekkelijk veel mensen op de been, die bivakkeren op de goed gevulde terrasjes. De geslachte schapen hangen uitgestald op dezelfde terrasjes, om aan te tonen dat je vers vlees krijgt. We passeren een grote betonfabriek en ondanks de donkerte kun je zien dat de hele omgeving rondom de centrale grijs is. En af en toe wordt de weg ineens geblokkeerd door een politiecontrole. Vanwege de regen blijven de agenten in hun hokje zitten en na een beetje zwaaien kan er gewoon doorgereden worden. Ze komen hun hok niet uit. Dat de Tunesiër geen regen gewend zijn blijkt wel uit de waterafvoer op de weg. Midden in de dorpen staat het soms helemaal blank. Omstreeks één uur komt het VeKa konvooi aan bij het hotel en kan er met de eerste andere teamleden kennis gemaakt worden. De tweede rally-MAN met kenteken BP-TR-45 heeft een Duitstalige rijdersbezetting met Franz Echter (rijder) , Detlef Ruf (navigator en coördinator) en Arthur Klein (engineer). Zij waren al gearriveerd en de hereniging van de “Dakar maten” was een feit.
Omstreeks half acht wordt de Mont Blanc tunnel doorkruist en is de donkere nacht omgeruild voor een mistig berglandschap. Bij een onduidelijke kruising raken de twee trucks elkaar kwijt, maar net zo plotseling rijden ze een kwartier later weer naast elkaar. Met een hoogteverschil van zo’n veertig meter ertussen welteverstaan, want de rijbanen liggen schuin onder elkaar tegen de bergwand. Tijd voor de eerste koffiestop. En we ervaren alweer hoeveel belangstelling de VeKa-MAN trucks trekken. Op de parkeerplaats komen diverse chauffeurs uit hun eigen truck en zet Frank Deenen ze op de foto voor de rode Dakar MAN’s.
Na het ontbijt wordt de reis vervolgd naar Genua, na eerst nog vol getankt te hebben bij een Total pompstation. Genua wordt om twaalf uur bereikt. Je rijdt vlot naar de haven in deze drukke havenstad. De wegenbouwers hebben zich in de loop der jaren behoorlijk uitgeleefd, want het wegennet is een wir war van rijstroken met een peage op de onmogelijkste plaatsen. Al snel staan we in de rij geparkeerd om de veerboot op te gaan. Onder de naam Sahara Masters wordt er nog een woestijn rally verreden in Tunesie, want de kade is vergeven met 4×4 Land Rover’s, Toyota’s, Mercedes G klasse en een verdwaalde Suzuki. Allemaal rallygekken die voor een hoop sfeer zorgen en vaak de Duitse nationaliteit hebben. Een vrouwelijke, Duitse arts komt zelfs vragen of ze een tijdje in de cabine mag meerijden van de VeKa-MAN tijdens de testritten. In haar Toyota rijdt ze al voor de zestiende keer mee. Minder sfeervol is het urenlange wachten bij de douane, in een naastgelegen gebouw. We zijn nog in Italië, maar het lijkt erop dat we al midden in Noord Afrika zijn beland. Warm en een tempo van lik me vestje.
Om vier uur komt er dan toch schot in en gaan de auto’s aan boord. Een chaotisch beeld van heftig gebarende politieagenten terwijl hun collega’s een metertje verderop staan te causeren. En er geen erg in hebben dat er meerdere auto’s de parkeersteek niet kunnen maken om de veerboot genaamd Carthage op te komen. Eenmaal aan boord is het heel snel uit de auto en naar dek. En een klein uurtje te laat vertrekt de Carthage uit de haven van Genua voor een tocht van ruim twintig uur over de Middellandse Zee.
Vrijdagmiddag om vijf uur is het in Eindhoven aanmerkelijk rustiger. Geen hordes monteurs en aanverwanten meer. Het streven is om zes uur te vertrekken voor de lange rit naar de havenstad Genua in Italië. Nog even een patatje mayo aan de tafel in de kantine en dan instappen maar. Voor het eerst zie je de trucks bij elkaar. Een MAN servicetruck TGS 480 6×6 trekt een speciaal gebouwde aanhanger waarop de rally truck van Franz Echter staat. De aanhanger is door collega rallytruck rijder Gerard de Rooij uitgeleend aan het VeKa MAN Team. Een bewijs van kameraadschap dat deze rally deelnemers niet alleen in een bikkelharde strijd met elkaar verwikkeld zijn, maar elkaar ook de helpende hand bieden. De ware Dakar geest!
Nog voor zessen gaat draait het konvooi de snelweg op. Het is opvallend hoe hoog de MAN trucks zijn. Vanuit de cabine kijk je gewoon omlaag naar binnen bij andere vrachtwagens. Het is trouwens nog even opletten want bij de meeste viaducten is de maximaal toegestane doorrijhoogte vier meter. Voor negenennegentig procent van de trucks haalt dit niet, maar de MAN’s dus wel. Dat is ook de reden dat de MAN TGS 480 4×4 rally truck op de aanhanger staat met zijn achterzijde hoog in de lucht. Of beter gezegd, met zijn voorwielen zo laag mogelijk bij de weg. Vanwege de schuin aflopende achterzijde van de rally trucks, kan hij op deze manier toch overal onderdoor.
Bij een Esso station wordt er in Limburg nog even voor zeshonderd liter getankt bij de servicetruck. Dat is slechts de linkertank, want de rechtertank zat nog vol. We hebben dus zo’n 1200 liter brandstof aan boord. Da’s nog eens wat anders dan een 55 liter tank in de eerste de beste middenklasse auto. Bij de rally truck die de servicetruck volgt, wordt nog even aan een raamrubber gewerkt. Dat krijg je als zo’n auto een jaartje stilstaat. Het mag de pret niet drukken want de sfeer is goed. De rally truck wordt bemand door Bernard der Kinderen en Frank Deenen. Twee door en door ervaren Dakar monteurs, die voortdurend lopen te lachen. Het levert hen al snel de bijnaam “Team Pretpakket” op. De avond valt en een lange rit over de rijksweg volgt met Paul Willems (monteur) aan het stuur. Via Maastricht, Luxemburg, Metz gaan we richting Lyon, om vervolgens af te buigen naar de Mont Blanc tunnel.
Donderdag is het zover. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen de Dakar spullen gepakt gaan worden. Na een onderbreking van twee jaar staat het sein weer op groen voor het MAN Dakar Rally Team. In de werkplaats op een anoniem industrieterrein aan de rand van Eindhoven, worden koortsachtig de voorbereidingen getroffen voor het vertrek naar Tunesië.
Het zand zit nog tussen de overalls want Bert Jan Richters (operational manager) en Bernard der Kinderen (monteur) zijn net teruggekeerd van de Silkway rally in Rusland. ”Om alvast een beetje te oefenen” was het verhaal, maar de doorgewinterde heren worden regelmatig gevraagd om hun kennis en ervaring in te zetten bij deze rally’s.
Donderdagmiddag zien Peter Versluis en Cor Euser voor het eerst de MAN rally trucks in hun nieuwe livery. Het is die dag in allerijl nog even op de flanken van de trucks gezet door Dockmarks Signs. De vertrouwde rode kleur blijft gehandhaafd, evenals de witte belettering. Het team is direct herkenbaar, want in dit kleurenschema reed men al een paar jaar rond. VeKa staat met grote, witte letters op de zijkant en er kan geen twijfel zijn over de bedrijfsactiviteiten van de onderneming: ”Powerful in maritime solutions”.
En vanaf donderdag ook powerful in the desert! En powerful in het oplossen van problemen, want VeKa heeft de terugkeer van het MAN Dakar Team toch maar mooi mogelijk gemaakt. Daarover zijn alle aanwezigen het op donderdagavond unaniem eens. Het inpakken geblazen. Voor het eerst zijn alle monteurs aanwezig. Een sfeer van kennismaken, beetje babbelen, een kakofonie van “Dakarpraat” want zelfs trouwe fans van het eerste uur komen nog even langs met hun echtgenote, om nog even de sfeer van weleer op te snuiven. Je wordt onmiddellijk gegrepen door de gedrevenheid van de betrokkenen. De mannen van het VeKa MAN with a mission-team hebben duidelijk een missie in te vullen. Zelfs van een hele basic exercitie als de service truck inladen maken ze al een evenementje.
En dan moet er nog vertrokken worden… Omstreeks één uur ’s nachts draait Bert Jan Richters de deur op slot. Over de donderdag kunnen we tevreden zijn. Nu de rest nog…
Op Maandag 11 oktober zullen de eerste test kilometers door VeKa MAN with a mission gemaakt gaan worden in de woestijn van Tunesië.
Deze test is een eerste krachtproef voor rijders en team, waarvan de resultaten met grote nieuwsgierigheid tegemoet worden gezien.
Bivak wordt opgeslagen in Douz, vanwaar de etappe Douz-Ksar Ghilane-Douz gereden zal worden. Dit is een 800 km lange etappe uit het roadbook van een voorgaande Dakarrally en is een zeer reële weergave van wat het team te wachten staat in Argentinie en Chili tijdens de Dakar 2011.
Voor Peter Versluis en Cor Euser zal het de vuurdoop worden voor wat betreft het rijden met een Dakar Race Truck. Samen met de ervaren rijders Franz Echter en Marcel van Vliet kunnen Peter en Cor de testkilometers af gaan leggen die zeker noodzakelijk zijn als voorbereiding op de komende rally.
Op deze website zullen wij u voorzien van de informatie over de testresultaten en de belevenissen van het team in Afrika waar ze tot en met Donderdag 14 oktober zullen testen!
