Blog

Op maandagochtend verdwijnt het team van Franz Echter om tien uur in de woestijn. De hele dag blijft hij door het zand ploegen om ervaring op te doen op het parcours dat de volgende dagen gebruikt gaat worden als oefenterrein. Pas ’s middags omstreeks vier uur komt hij weer terug. De andere MAN truck (BP-TR-44) wordt ’s morgens nog eens zorgvuldig onder handen genomen door Bernard, Frank en Paul. Teammanager Fred van Putten is inmiddels ook van de partij, ’s avonds arriveren Peter Versluis, Cor Euser, Marcel van Vliet en Peter van Kruijsdijk (navigator). Het hele Dakar 2011-team is daarmee voor het eerst compleet.

Het komische hoogtepunt van de dag vormt het bezoek aan de autowasplaats. Achter een tankstation bevindt zich een wasplaats, waar de MAN trucks een grondige wasbeurt krijgen. Drie Tunesiërs springen om de truck heen en rammen de vieze wasborstels in iedere kier van de cabine. Overal is het vies, dezelfde wasplaats wordt waarschijnlijk ook gebruikt als plaats om olie te verversen, getuige de drab die in de smeerput ligt. De milieu inspectie kan hier zijn hart ophalen. Wonder boven wonder wordt de rally truck wel degelijk schoon. Een reden om ook de tweede MAN rally truck met Franz Echter naar de wasplaats te dirigeren. Tussendoor wordt er nog even een Renaultje 5 gewassen en is het tijd voor de Tunesiërs om naar huis te gaan.

Het kost de nodige overredingskracht om de mannen toch nog aan de Duitse truck te laten beginnen, want de sluitingstijd is tenslotte al overschreden. Bernard, Frank en Paul helpen de locals een handje door ook de wasborstels en bezems te pakken en het wordt één schuimfestijn. Kwajongenswerk, maar wel twee schone rally trucks is het resultaat. ’s Avonds wordt er nog lang aan de trucks gesleuteld om ze 100% technisch gereed te hebben voor de eerste serieuze trainingsdag van dinsdag.

Het warme, zonnige weer is ’s nachts omgeslagen in mistig en somber weer. Aan dek staat een stevige bries en naarmate het middaguur nadert hangen er meer en meer mensen over de reling vanwege de golven. Vreemd hoe zo’n massief schip toch zo heftig kan schommelen. Dit weertype is erg ongebruikelijk voor Tunesië en de hoge vochtigheidsgraad verraadt dat we in Afrika zijn. Om drie uur arriveert het schip in Goulette Nord. Een gedeelte van de haven, waar in de oude historie de onneembare haven van Carthago lag. En dan volgt de douane procedure, die eigenlijk nog relatief snel verloopt. Met deze douane weet je het maar nooit, getuige ervaringen in voorgaande jaren. Papieren worden zo maar ingenomen. Check, check en dubbelcheck wordt hier wel heel letterlijk genomen. Ook door mensen die zich voordoen als “hulpje” om voor jou een snelle douaneprocedure te regelen. In Nederland kennen we zoiets niet, in Tunesië is het cultuur. Echt helpen doen ze overigens meestal niet. Het kost je wel een paar T-shirts of iets anders. Het havengebied is veel te klein om zo veel auto’s in zo’n korte tijd te verwerken en er heerst dan ook complete chaos, zoals je dat weleens in speelfilms ziet. De immense MAN trucks trekken weer veel belangstelling en dat werkt ongetwijfeld in het voordeel om doorgelaten te worden. Na ruim een uur staan we buiten de poort. Muurvast, op een rotonde en tegen de rijrichting in. Alweer chaos, maar waarschijnlijk vanwege hun afmetingen wordt er voor de VeKa-trucks opzij gegaan en kruipen we naar een veel grotere rotonde. Onder toeziend oog van de president van Tunesië, die overal staat afgebeeld op mega posters, negeert Bert Jan Richters nog twee borden met een inrijverbod en komen we bij de bank aan om te pinnen. En om cola, snickers en worsten in de cabine te laden, aangezien er weer een rit van zo’n zeshonderd kilometer staat te gebeuren.

De route zakt vanaf Tunis naar beneden over de A1 naar Sfax. De regen blijft maar vallen en je waant je eigenlijk gewoon in Europa, want de rijksweg ontvouwt zich als een keurige vierbaans snelweg. Alleen stoppen er wel erg veel auto’s onverwachts aan de kant. Na Sfax volgt Skhira en daarna een lange weg naar Gabés. Gaandeweg verandert de omgeving. Van een betrekkelijk groen landschap wordt het steeds meer zand en ook de dorpen veranderen van sfeer. De huizen zijn overwegend wit en van een soort zandsteen. Ondanks de regen zijn er betrekkelijk veel mensen op de been, die bivakkeren op de goed gevulde terrasjes. De geslachte schapen hangen uitgestald op dezelfde terrasjes, om aan te tonen dat je vers vlees krijgt. We passeren een grote betonfabriek en ondanks de donkerte kun je zien dat de hele omgeving rondom de centrale grijs is. En af en toe wordt de weg ineens geblokkeerd door een politiecontrole. Vanwege de regen blijven de agenten in hun hokje zitten en na een beetje zwaaien kan er gewoon doorgereden worden. Ze komen hun hok niet uit. Dat de Tunesiër geen regen gewend zijn blijkt wel uit de waterafvoer op de weg. Midden in de dorpen staat het soms helemaal blank. Omstreeks één uur komt het VeKa konvooi aan bij het hotel en kan er met de eerste andere teamleden kennis gemaakt worden. De tweede rally-MAN met kenteken BP-TR-45 heeft een Duitstalige rijdersbezetting met Franz Echter (rijder) , Detlef Ruf (navigator en coördinator) en Arthur Klein (engineer). Zij waren al gearriveerd en de hereniging van de “Dakar maten” was een feit.

Omstreeks half acht wordt de Mont Blanc tunnel doorkruist en is de donkere nacht omgeruild voor een mistig berglandschap. Bij een onduidelijke kruising raken de twee trucks elkaar kwijt, maar net zo plotseling rijden ze een kwartier later weer naast elkaar. Met een hoogteverschil van zo’n veertig meter ertussen welteverstaan, want de rijbanen liggen schuin onder elkaar tegen de bergwand. Tijd voor de eerste koffiestop. En we ervaren alweer hoeveel belangstelling de VeKa-MAN trucks trekken. Op de parkeerplaats komen diverse chauffeurs uit hun eigen truck en zet Frank Deenen ze op de foto voor de rode Dakar MAN’s.

Na het ontbijt wordt de reis vervolgd naar Genua, na eerst nog vol getankt te hebben bij een Total pompstation. Genua wordt om twaalf uur bereikt. Je rijdt vlot naar de haven in deze drukke havenstad. De wegenbouwers hebben zich in de loop der jaren behoorlijk uitgeleefd, want het wegennet is een wir war van rijstroken met een peage op de onmogelijkste plaatsen. Al snel staan we in de rij geparkeerd om de veerboot op te gaan. Onder de naam Sahara Masters wordt er nog een woestijn rally verreden in Tunesie, want de kade is vergeven met 4×4 Land Rover’s, Toyota’s, Mercedes G klasse en een verdwaalde Suzuki. Allemaal rallygekken die voor een hoop sfeer zorgen en vaak de Duitse nationaliteit hebben. Een vrouwelijke, Duitse arts komt zelfs vragen of ze een tijdje in de cabine mag meerijden van de VeKa-MAN tijdens de testritten. In haar Toyota rijdt ze al voor de zestiende keer mee. Minder sfeervol is het urenlange wachten bij de douane, in een naastgelegen gebouw. We zijn nog in Italië, maar het lijkt erop dat we al midden in Noord Afrika zijn beland. Warm en een tempo van lik me vestje.

Om vier uur komt er dan toch schot in en gaan de auto’s aan boord. Een chaotisch beeld van heftig gebarende politieagenten terwijl hun collega’s een metertje verderop staan te causeren. En er geen erg in hebben dat er meerdere auto’s de parkeersteek niet kunnen maken om de veerboot genaamd Carthage op te komen. Eenmaal aan boord is het heel snel uit de auto en naar dek. En een klein uurtje te laat vertrekt de Carthage uit de haven van Genua voor een tocht van ruim twintig uur over de Middellandse Zee.

Vrijdagmiddag om vijf uur is het in Eindhoven aanmerkelijk rustiger. Geen hordes monteurs en aanverwanten meer. Het streven is om zes uur te vertrekken voor de lange rit naar de havenstad Genua in Italië. Nog even een patatje mayo aan de tafel in de kantine en dan instappen maar. Voor het eerst zie je de trucks bij elkaar. Een MAN servicetruck TGS 480 6×6 trekt een speciaal gebouwde aanhanger waarop de rally truck van Franz Echter staat. De aanhanger is door collega rallytruck rijder Gerard de Rooij uitgeleend aan het VeKa MAN Team. Een bewijs van kameraadschap dat deze rally deelnemers niet alleen in een bikkelharde strijd met elkaar verwikkeld zijn, maar elkaar ook de helpende hand bieden. De ware Dakar geest!

Nog voor zessen gaat draait het konvooi de snelweg op. Het is opvallend hoe hoog de MAN trucks zijn. Vanuit de cabine kijk je gewoon omlaag naar binnen bij andere vrachtwagens. Het is trouwens nog even opletten want bij de meeste viaducten is de maximaal toegestane doorrijhoogte vier meter. Voor negenennegentig procent van de trucks haalt dit niet, maar de MAN’s dus wel. Dat is ook de reden dat de MAN TGS 480 4×4 rally truck op de aanhanger staat met zijn achterzijde hoog in de lucht. Of beter gezegd, met zijn voorwielen zo laag mogelijk bij de weg. Vanwege de schuin aflopende achterzijde van de rally trucks, kan hij op deze manier toch overal onderdoor.

Bij een Esso station wordt er in Limburg nog even voor zeshonderd liter getankt bij de servicetruck. Dat is slechts de linkertank, want de rechtertank zat nog vol. We hebben dus zo’n 1200 liter brandstof aan boord. Da’s nog eens wat anders dan een 55 liter tank in de eerste de beste middenklasse auto. Bij de rally truck die de servicetruck volgt, wordt nog even aan een raamrubber gewerkt. Dat krijg je als zo’n auto een jaartje stilstaat. Het mag de pret niet drukken want de sfeer is goed. De rally truck wordt bemand door Bernard der Kinderen en Frank Deenen. Twee door en door ervaren Dakar monteurs, die voortdurend lopen te lachen. Het levert hen al snel de bijnaam “Team Pretpakket” op. De avond valt en een lange rit over de rijksweg volgt met Paul Willems (monteur) aan het stuur. Via Maastricht, Luxemburg, Metz gaan we richting Lyon, om vervolgens af te buigen naar de Mont Blanc tunnel.

Donderdag is het zover. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen de Dakar spullen gepakt gaan worden. Na een onderbreking van twee jaar staat het sein weer op groen voor het MAN Dakar Rally Team. In de werkplaats op een anoniem industrieterrein aan de rand van Eindhoven, worden koortsachtig de voorbereidingen getroffen voor het vertrek naar Tunesië.

Het zand zit nog tussen de overalls want Bert Jan Richters (operational manager) en Bernard der Kinderen (monteur) zijn net teruggekeerd van de Silkway rally in Rusland. ”Om alvast een beetje te oefenen” was het verhaal, maar de doorgewinterde heren worden regelmatig gevraagd om hun kennis en ervaring in te zetten bij deze rally’s.

Donderdagmiddag zien Peter Versluis en Cor Euser voor het eerst de MAN rally trucks in hun nieuwe livery. Het is die dag in allerijl nog even op de flanken van de trucks gezet door Dockmarks Signs. De vertrouwde rode kleur blijft gehandhaafd, evenals de witte belettering. Het team is direct herkenbaar, want in dit kleurenschema reed men al een paar jaar rond. VeKa staat met grote, witte letters op de zijkant en er kan geen twijfel zijn over de bedrijfsactiviteiten van de onderneming: ”Powerful in maritime solutions”.

En vanaf donderdag ook powerful in the desert! En powerful in het oplossen van problemen, want VeKa heeft de terugkeer van het MAN Dakar Team toch maar mooi mogelijk gemaakt. Daarover zijn alle aanwezigen het op donderdagavond unaniem eens. Het inpakken geblazen. Voor het eerst zijn alle monteurs aanwezig. Een sfeer van kennismaken, beetje babbelen, een kakofonie van “Dakarpraat” want zelfs trouwe fans van het eerste uur komen nog even langs met hun echtgenote, om nog even de sfeer van weleer op te snuiven. Je wordt onmiddellijk gegrepen door de gedrevenheid van de betrokkenen. De mannen van het VeKa MAN with a mission-team hebben duidelijk een missie in te vullen. Zelfs van een hele basic exercitie als de service truck inladen maken ze al een evenementje.

En dan moet er nog vertrokken worden… Omstreeks één uur ’s nachts draait Bert Jan Richters de deur op slot. Over de donderdag kunnen we tevreden zijn. Nu de rest nog…

Op Maandag 11 oktober zullen de eerste test kilometers door VeKa MAN with a mission gemaakt gaan worden in de woestijn van Tunesië.

Deze test is een eerste krachtproef voor rijders en team, waarvan de resultaten met grote nieuwsgierigheid tegemoet worden gezien.

Bivak wordt opgeslagen in Douz, vanwaar de etappe Douz-Ksar Ghilane-Douz gereden zal worden. Dit is een 800 km lange etappe uit het roadbook van een voorgaande Dakarrally en is een zeer reële weergave van wat het team te wachten staat in Argentinie en Chili tijdens de Dakar 2011.

Voor Peter Versluis en Cor Euser zal het de vuurdoop worden voor wat betreft het rijden met een Dakar Race Truck. Samen met de ervaren rijders Franz Echter en Marcel van Vliet kunnen Peter en Cor de testkilometers af gaan leggen die zeker noodzakelijk zijn als voorbereiding op de komende rally.

Op deze website zullen wij u voorzien van de informatie over de testresultaten en de belevenissen van het team in Afrika waar ze tot en met Donderdag 14 oktober zullen testen!